Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tadeusz Mańkowski (ur. 2 sierpnia 1878 we Lwowie, zm. 8 sierpnia 1956 w Krakowie) - polski prawnik, historyk sztuki, muzealnik, pracownik Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Lwowie, wykładowca Uniwersytetu Jagiellońskiego, dyrektor Państwowych Zbiorów Sztuki na Wawelu.
W wieku 5 lat został osierocony przez ojca - Włodzimierza Mańkowskiego, sędziego. Ukończył we Lwowie szkołe średnią i odbył studia na Uniwersytecie Lwowskim, uzyskując w 1904 tytuł doktora praw. W czasie studiów, w latach 1898-1902 pracował w Zakładzie Narodowym im. Ossolińskich. Po studiach odbył roczną praktykę sądową w Innsbrucku, następnie powrócił do Lwowa i został adwokatem. Jego głębokie zainteresowanie historią sztuki, rozwijane w ciągu wielu lat, przyniosło efekty w postaci licznych artykułów naukowych oraz referatów na konferencje i kongresy z dziedziny sztuki i archeologii. W uznaniu zasług został członkiem Towarzystwa Naukowego we Lwowie, PAU, Towarzystwa Orientalistycznego, Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, członkiem Komitetu Teorii i Historii Sztuki PAN. Lata II wojny światowej spędził we Lwowie, pracując w instytucjach naukowych i kulturalnych miasta. W 1945 zmuszony do wyjazdu ze Lwowa zamieszkał w Krakowie, gdzie w latach 1945-1951 był dyrektorem Państwowych Zbiorów Sztuki na Wawelu. Urządził tam tymczasową ekspozycję zbiorów sztuki, gdyż najcenniejsze eksponaty (m.in. arrasy) wywiezione zostały w 1939 do Kanady, zorganizował pracownie konserwacji zabytków. W 1948 habilitował się na UJ i jako docent prowadził tam wykłady. Był żonaty ze Stefanią (z domu Nikorowicz). Nie miał dzieci.