Christine Preißmann

Dla mnie ta książka jest niestety smutna w odbiorze. Ukazuje osoby autystyczne jako żyjące w świecie ciągłych trudności, walczące o 'normalne' życie i szczęście. Dzięki świadectwom prawdziwych osób, możemy lepiej poznać, z czym muszą się mierzyć i jak dla nich wygląda świat. Mowa jest o silnych i słabych stronach osób z autyzmem, ale przede wszystkim o tym, że do funkcjonowania potrzebują one wykroić dla siebie z rzeczywistości bezpieczny obszar; potrzebują przy tym wiele wsparcia i mnóstwo wyrozumiałości. Wrażanie, jakie pozostaje po lekturze, to poczucie niepełnosprawności (zamiast odmienności). Szacunek dla tych osób za to, z czym się mierzą... ale również przeświadczenie o ich wybrakowaniu, w stosunku do innych ludzi. Wizerunek wątłych ludzi, którzy potrzebują wsparcia od społeczeństwa. Nie jest to dobry posmak. Można w tej książce znaleźć trochę praktycznych porad, zarówno dla osób z ASD, jak i dla osób w ich otoczeniu. To jest dobre. Niemniej życzyłbym sobie, żeby ogólny wydźwięk lektury był inny. Moje serce by tego chciało. Bardzo możliwe jednak, że taka jest niestety rzeczywistość, z którą ja na razie nie chcę się godzić. Bliżej końca książki więcej jest nadzei, ale finalnie autorka nie pozostawia złudzeń: "Mimo wszystko nie wolno jednak zapominać, że wiele osób z autyzmem jest przez całe życie uzależnionych od wsparcia innych. Bez pomocy z zewnątrz nie znajdą one dostępu do świata, który często wydaje się im obcy i zagmatwany. Wszystkie nowe sytuacje, nawet jeśli składają się z prostych działań, sprawiają, że życie tych osób jest strasznie męczące." s.241