George A. Dunn

Jestem fanką trylogii "Igrzysk Śmierci", dlatego nie mogłam odpuścić rozważań na ich temat z filozoficznego punktu widzenia. Wychodzi wiele książek o książkach a kilka z nich już czytałam, jednak do tej pory były to rozważania ze strony teologicznej bądź historycznej. Przed lekturą byłam niezwykle ciekawa, jak autorzy przedstawią filozoficzną stronę mojej ulubionej serii. Pierwszą rzeczą, jaka rzuciła mi się w oczy była okładka, która stylowo pięknie wpasowuje się w wygląd oryginalnej serii. Często wydawcy zapominają, że takie dodatki są pisane do książek, a nie do ekranizacji i zamiast eleganckiego nawiązania do szaty graficznej książek, często spoglądają na nas aktorzy z ich ekranizacji. Skoro pierwsze wrażenie jest ważne, to jaką pewność będzie miał czytelnik, że wewnątrz nie będzie rozkładany na czynniki pierwsze właśnie film? Tym sposobem przyznaję pierwszy plus. Sama książka dzieli się na siedem głównych rozdziałów, z których każdy posiada dwa lub trzy podrozdziały. Każdy podrozdział ma innego autora, co pozwala poznać wiele różnych punktów widzenia. Mnie osobiście bardzo podobały się głównie te autorstwa Jasona T. Eberl'a ("Żaden zmiech nie jest dobry" - czy naprawdę?),Jennifer Culver ("Znowu jestem jego dłużniczką") oraz Andrew Shaffer (Radość patrzenia na cierpienie innych. Shadenfreude i Igrzyska Śmieci) oraz Nicolasa Michaud'a (Kim jest Peeta Mellark?). Poza tym, że są one moim zdaniem jednymi z najciekawszymi to przy okazji rozważają one pod kątem filozoficznym problemy bezpośrednio wynikające z trylogii, a nie jak w większości jedynie przedstawiają problemy filozoficzne i jako przykład podają mniej znaczące zdarzenia z Igrzysk. Na pierwszy rzut oka różnica jest niewielka, a jednak w trakcie czytania wydaje się zasadnicza. Całość znajdziecie na moim blogu: http://wkrainiestron.blogspot.com/2013/04/william-irwin-george-dunn-nicolas.html