Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie jestem znawcą i pasjonatką żeglarstwa. Lubię jednak poznawać ludzi, którzy nie boją się podążać za marzeniami. Dlatego wybrałam książkę, której bohaterkami są niezwykłe kobiety. Wykazujące się ogromnym hartem ducha i samozaparciem. Jako pierwszą poznajemy Ann Davison – doświadczoną traumatycznymi przeżyciami, żeglarkę, pisarkę, farmerkę. Pogodną, wyważoną, od której zaczerpnę powiedzenie: „Lepiej nie powiedzieć nic, niż mówić coś, co nie jest odpowiedzią dobrze przemyślaną”. Dalej Sharon Adams, z której wypowiedzi zabieram na przyszłość: „Od początku istnienia człowiek, zwykle znaczyło to: mężczyzna, miał zawsze pragnienie parcia naprzód. Chciał być pierwszym, który wejdzie na niebotyczny szczyt, przepłynie ocean, dotrze nurkując do nieosiągalnych dotąd głębin. Chciał poruszać się prędzej niż inni, bijąc rekordy prędkości. Wylądować na księżycu, na innych planetach. I chyba nie jest aż tak istotne, czy robi się to dla naukowych odkryć, testowania sprzętu lub własnej satysfakcji. Dlaczego kobieta ma być gorsza? Prawdą jest, że wiele z nas nie ma odwagi wykraczać poza nakreślone tradycją granice. Bywa jednak, że gdy któraś decyduje się na to, dorównuje mężczyznom. Czasem nawet nie tracąc nic ze swej kobiecości…” Zwłaszcza, że sama jest uosobieniem tych słów. Trzecią z nich jest Nicolette Walker, z którą Krystynie Urbańczyk „los (…) nie pozwolił (…) się spotkać”, a która tak określiła swoje motywy decyzji o samotnym rejsie oceanicznym: „Chciałam zrobić coś, co nie tylko zadowoliłoby mnie wewnętrznie, ale również zaimponowało ludziom i tym samym mogło spowodować, iż w przyszłości będę miała większe możliwości zmiany mojego całego życia”. Czwarta to nasza rodaczka – Teresa Remiszewska „pełna kobiecego wdzięku. Żywa twarz, duże oczy, w których widać skupioną niecodzienną osobowość. Ta osobowość tryska z niej”. „Jej jachty pływały po Bałtyku, Atlantyku – księga tych rejsów jest wciąż otwarte, a rubryki dalekich portów i mórz czekają na zapisanie”. Kolejną bohaterką jest Ann Gash, którą Autorka opisuje następująco: „Niewielka, średniej kompleksji (…),sympatyczna, ale z charakterystycznym, znanym mi tak dobrze ze sportu, twardym wejrzeniem, niewysoka, naturalna i bardzo bezpośrednia, prosta i otwarta, może być bardzo miła dla ludzi, których lubi.” Sama zaś odpowiadając na pytanie dotyczące jej motywację zainteresowania się żeglarstwem odpowiada krótko: „Fascynacja. Po prostu fascynacja”. I wreszcie Pierwsza Dama Oceanów – Krystyna Chojnowska-Liskiewicz, jedyna w tym gronie, o której wiedziałam trochę więcej i wcześniej czytałam o jej pasji oraz samotnym żeglowaniu. Jej „spokój oraz wielka naturalność robią szczególne wrażenie w kontekście powszechnej wyobraźni o niezwykłej kobiecie, ba o demonie, istocie, która dokonała tego, co wielu mężczyzn uważało za heroiczne wyzwanie, oddzielające ich od zwykłych żyjących nieskończonością stopni wysokiego panteonu chwały”. Jak Pani Krystyna Chojnowska-Liskiewicz wspomina moment zakończenia swojego najważniejszego rejsu? „Byłam szczęśliwa, że kończę samotną dwuletnią włóczęgę dookoła świata. Jednocześnie było mi okropnie żal tej wolnej przestrzeni otwartego oceanu. Ląd zamykał horyzont. Ląd zabierał poczucie wspaniałej, niczym nie skrępowanej swobody, Swobody, jaką daje tylko morski widnokrąg”. Kto jeszcze został opisany w tym tomie? Linda Newland zarażająca radosnym uśmiechem, żeglarka, nauczycielka. O swojej pasji mówi tak: „Przygoda z żaglami (…) zaczęła się od niedzielnego żeglowania na małym jachcie. Potem jachty były coraz większe, rejsy coraz dalsze. Kto nie żegluje, nie ściga się – nie wie, jak bardzo wciąga regatowa pasja”. Z przyjemnością przeczytałam opowieści o tych kobietach, które dokonując wielkich rzeczy, nic nie straciły ze swej kobiecości.