Najnowsze artykuły
ArtykułyTo do tych pisarek należał ostatni rok. Znamy finalistki Women’s Prize for Fiction 2024
7
ArtykułyMaj 2024: zapowiedzi książkowe. Gorące premiery książek – część 1
9
Artykuły„Horror ma budzić koszmary, wciskać kolanem w błoto i pożerać światło dnia” – premiera „Grzechòta”1
Artykuły17. Nagroda Literacka Warszawy. Znamy 15 nominowanych tytułów2
Popularne wyszukiwania
- Polecamy
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Patronat LC
Przebacz mi, Nataszo Siergiej Kurdakow
Wstrząsająca książka, obok której nie sposób przejść obojętnie. Jeżeli jeszcze czytamy, że wydanie tej książki autor przepłacił życiem, to tym bardziej jesteśmy porażeni tymi wyznaniami. Sergiej Kurdakow opisuje historię swojego życia. Urodził się w 1951 roku, Gdy ma 4 lata jego ojciec zostaje aresztowany, a matka umiera, zostaje umieszczony w domu dziecka, w którym go wychowują na prawdziwego komunistę. Pragnie być najlepszy i wspina się po stopniach kariery w Komsomole. Dostaje się do elitarnej akademii wojskowej na Kamczatce. Jako zaufany i pewny człowiek dostaje propozycję nie do odrzucenia. Jako dwudziestolatek zostaje dowódcą grupy rozprawiającymi się z chrześcijanami. Pomimo oficjalnej wolności religijnej w Rosji, powstają tajne grupy przy KGB, które w bestialski sposób próbują zniszczyć tych „wrogów ludu”. Jednak mimo świetlanej przyszłości decyduje się na ucieczkę z Rosji i opowiedzenie światu o tym w czym uczestniczył. Wydaje tą książkę i zostaje zastrzelony w wieku 22 lat. Autor stworzył rewelacyjną książkę, którą czyta się jednym tchem, jak najlepszą powieść akcji. Opisuje początkowo życie w domach dziecka na dalekiej Syberii i sposób wychowania w Rosji w latach 60- dziesiątych. Jednak najbardziej wstrząsający jest opis bestialskich represji jakim podawani są chrześcijanie w Rosji. Takiej Rosji my nie znamy, gdyż nie można jej znaleźć w oficjalnych przekazach. Kim jest tytułowa Natasza, radzę odkryć samemu. Swój egzemplarz odkryłam w ramach porządków. Książka została wydana na powielaczu w 1989 roku w Gliwicach jako przedruk za Biblioteką Obserwatora Wojennego. Jednak zauważyłam w Internecie, że została i później wydana. Widać w niej skąd nasze władze czerpały wzorce w walce z Kościołem. Książka, którą koniecznie trzeba przeczytać, gdyż jest to świadectwo czasów w jakich przyszło nam żyć. GORĄCO POLECAM.Przebacz mi, Nataszo Siergiej KurdakowDo książki, której już sam tytuł jest przyznaniem się do winy, można podejść z różnym nastawieniem, ale nie z obojętnością - dlatego nawet jeżeli formą słabo przekonuje, a szerokiej wiedzy o realiach Związku Radzieckiego nie dostarcza, trudno nie uznać jej wartości, która leży w szczerym, poruszającym wyznaniu człowieka uwikłanego w zło i dojrzewającego do przemiany. „Przebacz mi, Nataszo” to zapis wspomnieniowy autora, który jako niespełna dwudziestoletni chłopak dostaje propozycję współpracy od niesławnej KGB, którą, jako przekonany komunista z widokami na świetną karierę, podejmuje bez zastrzeżeń i skrupułów. Kurdakow kompletuje grupę brutalnych osiłków i stojąc na jej czele, wywiązuje się z zadania polegającego na przeprowadzaniu napadów na chrześcijan, gromadzących się na modlitwach. Wierzący są w owym czasie uważani za szczególnie niebezpieczną grupę wrogów władzy sowieckiej, lecz w formie nieoficjalnej – ze względu zatem na zewnętrzne pozory, w większości nie są wobec nich stosowane aresztowania i wywózki do obozów, ale brutalne pobicia, tych zaś celem - zastraszenie. Opisów okrutnego maltretowania bezbronnych ludzi, w tym kobiet i starców, z których liczni zmarli lub doznali trwałych okaleczeń, były sprawca czytelnikowi nie oszczędza. Na szczęście nie to jest tutaj najważniejsze, ale możliwość śledzenia przemiany, która z czasem w nim zachodzi - przykład własnych ofiar, w szczególności tytułowej Nataszy, zaczyna skłaniać go do postawienia sobie pytania, skąd właściwie bierze się w tych słabych ludziach taki hart ducha, którego przemoc nie jest w stanie złamać... Jak wspomniałam na wstępie, książka to przede wszystkim zapis wspomnieniowy - w ogólnie pojęte właściwości artystyczne zagłębiać się nie trzeba i nie warto. Dość powiedzieć, że w wydaniu polskim (1993) osoby odpowiedzialne za redakcję, korektę, skład i tłumaczenie nie są wymienione w stopce. Nie wiadomo więc, kto zacz – jedynie pozostaje zgadywać, że byli to chyba agenci ruscy, skoro wykonali na książce „wroga ludu” tak dobry sabotaż.Popularne w kategorii książek autora
Popularni autorzy
