Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Rozczarowała mnie ta książka. Spodziewałam się anegdot, wspomnień związanych z życiem zawodowym Kobuszewskiego, jego artystycznych refleksji (bo w końcu to doświadczony i inteligentny aktor),a dostałam przede wszystkim rozważania na temat religii, Matki Boskiej i jej roli w uzdrowieniu artysty itp. przemyśleń. O udziale w kabarecie Olgi Lipińskiej pan Kobuszewski wspomina zaledwie w kilku słowach, rozwodzi się natomiast na temat swoich wizyt na Jasnej Górze, wiary, duchownych, którzy odegrali dużą rolę w jego życiu. Szanuję poglądy każdego człowieka (o ile nie krzywdzą one innych),jednak w tym przypadku muszę nazwać książkę bardziej wyznaniem wiary niż artystyczną biografią. Sięgając po tego typu biografie, nie liczę na skandaliczne wyznania, nawet ich nie lubię, jednak spodziewam się czegoś ciekawego i oryginalnego na temat życia zawodowego - tu mamy zaledwie garść takich informacji, podanych w dodatku ogólnikowo. Wielka szkoda, bo wierzę, że pan Kobuszewski mógłby naprawdę uraczyć czytelników interesującymi opowieściami. Wina na pewno leży w dużej mierze po stronie przeprowadzającego wywiad współautora, Roberta Łukaszuka, który może i był wspaniałym duchownym, ale o dziennikarstwie nie miał zielonego pojęcia (mimo iż przeprowadził kilka wywiadów ze znanymi osobistościami odwiedzającymi Jasną Górę). Całości nie ratują w moich oczach nawet zdjęcia - część to archiwalne fotografie z różnych spektakli i filmów, ale ileż razy można patrzeć na wizerunek modlącego się aktora? Przykro mi, ale taka "rekolekcyjna" forma i treść to nie moja bajka.