Najnowsze artykuły
- ArtykułyAzyl i więzienie dla duszy – wywiad z Tomaszem Sablikiem, autorem książki „Mój dom”Marcin Waincetel1
- ArtykułyZa każdą wielką fortuną kryje się jeszcze większa zbrodnia. Pierre Lemaitre, „Wielki świat”BarbaraDorosz5
- ArtykułyStworzyć rzeczywistość. „Półbrat” Larsa Saaybe ChristensenaBartek Czartoryski15
- ArtykułyNagroda im. Ryszarda Kapuścińskiego: poznaliśmy 10 nominowanych tytułówAnna Sierant15
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Jan Gnatowski
Źródło: własne
Znany jako: Łada
0
0,0/10
Pisze książki:
Urodzony: 22.07.1855Zmarły: 09.10.1925
Jan Gnatowski, pseudonim artystyczny Jan Łada (ur. 22 lipca 1855 w Skarżynówce na Podolu, zm. 9 października 1925 w Warszawie) – polski pisarz i publicysta, ksiądz prałat.
Do gimnazjum uczęszczał w Odessie i w Rydze, uniwersyteckie studia filozoficzne odbywał na Uniwersytecie Jagiellońskim głównie u prof. Tarnowskiego; studiował także historię sztuki we Włoszech i Grecji. Od 1882 r. przebywał w Warszawie: prowadził wtedy dział literacki w piśmie "Niwa". Studia teologiczne ukończył w Innsbrucku, gdzie przebywał – po tym, jak w Warszawie śledzono go za działalność wśród młodzieży – od 1884 roku. W 1887 r. otrzymał święcenia kapłańskie i rok później został powołany przez papieża Leona XIII na urząd sekretarza nuncjatury apostolskiej w Monachium, gdzie pełnił swe obowiązki przez dwa lata, rozwijając działalność dyplomatyczną. W 1890 przeprowadził się do Lwowa i podjął pracę wikariusza w kościele św. Antoniego. Pełnił tu też funkcję katechety najpierw w piątym, a od 1904 – w czwartym gimnazjum państwowym. Podróżował do Austrii, Bawarii, Włoch i Turcji, a prowadząc salon literacki odgrywał znaczącą rolę w życiu kulturalnym Lwowa. Redaktor „Wiary”, „Przeglądu Katolickiego”, współpracownik „Niwy”, „Wieku” i „Ateneum”. Oceniając nowe trendy występował przeciwko krytycznemu realizmowi. Od 1905 r. na emeryturze (m.in. w związku z postępującą chorobą oczu, która odebrała mu pod koniec życia wzrok),mieszkał w Warszawie. Prałat Honorowy Jego Świątobliwości, szambelan papieski i kanonik żytomierski uhoronowany w 1900 r. przez papieża Leona XIII krzyżem Bene meritus. W literaturze uznawany za pisarza konserwatywnego, przeciwnika nowych prądów literackich; cieszył się jednak opinią dobrze wykształconego i bywałego w świecie, był gospodarzem prowadzonego przezeń salonu literackiego, w którym spotykali się lwowscy malarze, artyści teatralni, literaci i naukowcy. Dzięki tym kontaktom był poważnie branym pod uwagę kandydatem do kierowania katedrą historii sztuki Uniwersytetu Lwowskiego. Dzieła 1879 – Listy o literaturze i sztuce 1879 – Realizm w literaturze nowoczesnej 1880 – Moja Beatrice 1883 – Listy z Konstantynopola 1900 – Z doliny łez 1904 – Jak liście z drzew strącone... 1912 – Ostatnia msza 1912 – Proboszcz z Priesslau 1913 – Oman 1914 – Mag 1916 – Doczekał 1916 – Na śmierć. 1863 1920 – Antychryst. Powieść z ostatnich dni świata 1925 – W zaklętym zamczyskuhttp://
Do gimnazjum uczęszczał w Odessie i w Rydze, uniwersyteckie studia filozoficzne odbywał na Uniwersytecie Jagiellońskim głównie u prof. Tarnowskiego; studiował także historię sztuki we Włoszech i Grecji. Od 1882 r. przebywał w Warszawie: prowadził wtedy dział literacki w piśmie "Niwa". Studia teologiczne ukończył w Innsbrucku, gdzie przebywał – po tym, jak w Warszawie śledzono go za działalność wśród młodzieży – od 1884 roku. W 1887 r. otrzymał święcenia kapłańskie i rok później został powołany przez papieża Leona XIII na urząd sekretarza nuncjatury apostolskiej w Monachium, gdzie pełnił swe obowiązki przez dwa lata, rozwijając działalność dyplomatyczną. W 1890 przeprowadził się do Lwowa i podjął pracę wikariusza w kościele św. Antoniego. Pełnił tu też funkcję katechety najpierw w piątym, a od 1904 – w czwartym gimnazjum państwowym. Podróżował do Austrii, Bawarii, Włoch i Turcji, a prowadząc salon literacki odgrywał znaczącą rolę w życiu kulturalnym Lwowa. Redaktor „Wiary”, „Przeglądu Katolickiego”, współpracownik „Niwy”, „Wieku” i „Ateneum”. Oceniając nowe trendy występował przeciwko krytycznemu realizmowi. Od 1905 r. na emeryturze (m.in. w związku z postępującą chorobą oczu, która odebrała mu pod koniec życia wzrok),mieszkał w Warszawie. Prałat Honorowy Jego Świątobliwości, szambelan papieski i kanonik żytomierski uhoronowany w 1900 r. przez papieża Leona XIII krzyżem Bene meritus. W literaturze uznawany za pisarza konserwatywnego, przeciwnika nowych prądów literackich; cieszył się jednak opinią dobrze wykształconego i bywałego w świecie, był gospodarzem prowadzonego przezeń salonu literackiego, w którym spotykali się lwowscy malarze, artyści teatralni, literaci i naukowcy. Dzięki tym kontaktom był poważnie branym pod uwagę kandydatem do kierowania katedrą historii sztuki Uniwersytetu Lwowskiego. Dzieła 1879 – Listy o literaturze i sztuce 1879 – Realizm w literaturze nowoczesnej 1880 – Moja Beatrice 1883 – Listy z Konstantynopola 1900 – Z doliny łez 1904 – Jak liście z drzew strącone... 1912 – Ostatnia msza 1912 – Proboszcz z Priesslau 1913 – Oman 1914 – Mag 1916 – Doczekał 1916 – Na śmierć. 1863 1920 – Antychryst. Powieść z ostatnich dni świata 1925 – W zaklętym zamczyskuhttp://
0,0/10średnia ocena książek autora
0 przeczytało książki autora
0 chce przeczytać książki autora
2fanów autora
Zostań fanem autoraSprawdź, czy Twoi znajomi też czytają książki autora - dołącz do nas
Książki i czasopisma
- Wszystkie
- Książki
- Czasopisma