Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak można pisać o "robieniu dobrze jej, lub jemu" lub może wszystkim razem - jednocześnie pisać o szacunku? Coś wam się ludzie mocno głowa szambem zalała. Boże jakich ja czasów dożyłam. Gówno ładnie uperfumowane. Szkoda że nikt nie myśli tak jak ja, bo nie ma tu żadnych opinii. Tragiczne. żeby było precyzyjniej: ja wolałabym, żeby moje dzieci najpierw umiały nawiązywać głębsze relacje z ludźmi, a dopiero potem skupiły się na stymulacji penisa. A książka adresowana jest do nastolatków - wiec mogą po nią sięgnąć nastolatki na różnym poziomie dojrzałości. To coś przejrzane z gorzkimi łzami w gardle, bo jak dla mnie za dużo tu podejścia przedmiotowego. Jak napiszę w tym miejscu : "Rodzice, chrońcie wrażliwość i moralność swoich dzieci" to naturalnie większość radośnie zarechocze, prawda? Inaczej patrzy się na tą książkę, kiedy ma się głowę pełną przekonań o tolerancji i równości wszystkich i wszystkiego, a inaczej, kiedy wychowujemy nastoletnie dzieci i zaczynamy zauważać, że ich zagubienie i brak poczucia bezpieczeństwa po części zaczynają wynikać z braku jasno określonych reguł. Dla równowagi: gdybym miała w prezencie dziecku wkraczającemu w dorosłość podarować książkę uświadamiającą, to byłaby to Sztuka kochania Wisłockiej. Staroświecka? Nie wydaje mi się. Traktuje o miłości, czyli czymś, czego w większości poradników o seksie brakuje, a jednocześnie jest tak dokładna jeśli chodzi o samą fizyczność i fizjologie, że właściwie wszystko tam jest. Jest kompromisem pomiędzy wyzwolonymi poradnikami o sportowym podejściu do seksu, a nachalnymi, infantylnymi poradami o niewiastach, pyłkach i kwiatkach i dziewictwie złożonym w ofierze.