Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jakie jest pisanie o rodzinie? Napewno nie należy do łatwych zadań. Sekrety i uczucia to tylko wierzchołek góry lodowej. A jak poradził sobie z tym zadaniem autor, który w swojej książce opisuje wzloty i upadki swoich przodków? Pozwolę sobie zacząć od aspektu graficznego i estetycznego książki, a mianowicie o dystansie jakim już na starcie (z punktu widzenia czytelnika) wykazał się autor. W książce można znaleźć zdjęcia z rodzinnego albumu, ale także ich „przeróbki”, które wskazują na humor Łubieńskiego. Humor ten widoczny jest i w samej treści, która bez tego znacznie straciłaby w moim oczach. A co najważniejsze jest to humor, który ja najbardziej lubię, czyli ironiczny. Czytając książkę można odnieść wrażenie, ze jest się na wykresie paraboli. Obserwujemy wzrost, szczyt i upadek przodków autora, który nie omieszka nam tego odpowiednio opisać, bez zbędnego „słodzenia”. Książka podzielona jest na rozdziały nie wg wydarzeń, a osób, o których opowiada autor. Jest to ciekawe, chociaż dla nieuważnego odbiorcy może być mylące. Napewno należy docenić tutaj pracę Łubieńskiego, którą włożył w analizę pamiętników, dzienników i innych źródeł związanych ze swoją rodziną. W książce widać ten ogrom informacji, które zostały przedstawione w książce. Czy polecam? Zależy dla kogo. Jest to napewno wartościowa książka warta uwagi, ale nie każdemu może się spodobać. Jednym z aspektów determinujących moje słowa może być chociażby brak dialogów. Mi osobiście średnio podeszła do gustu, aczkolwiek jak najbardziej doceniam warsztat i prace włożoną w nią.