Dorota Gąsiorek-Drzymała

Książka ta,cieniutka co prawda, ale emocji ma w sobie tyle,co wielgachne tomisko.Łzy w pewnym momencie leją się same.Bo jakże nie płakać,gdy małe 6 letnie dziecko,które jest chore na śmiertelną i rzadką chorobę genetyczną -wyśmiewane jest na każdym kroku.Najgorsze jest to ,że nie tylko przez dzieci,które nie rozumieją przecież,że jak ktoś wygląda inaczej,to może jest chory,ale tutaj przykrości spotykają się również ze strony dorosłych.Dowiadujemy się również z lektury,jaki los mają rodzice chorych dzieci.Jak zachowuje się współczesne społeczeństwo w takich sytuacjach?Większość ludzi stoi z boku,przygląda się,współczuje ale nie zrobi nic,jakby choroba genetyczna miała zarazić,przejść dalej. To są momenty wymagające od rodziców odwagi,miłości i ogromnej wiary... Książka poruszyła mnie bardzo i dała mi lekcje pokory....Mając tylko sześć lat i tak bolesną chorobę ,nasza bohaterka zachowuje się ,jak by miała dwa razy tyle.Nie wiem czy ja bym dała radę z takim bólem żyć a ona jeszcze się śmieje,pyta o innych,martwi się o bliskich... Polecam!!