Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Toskania, Włochy… Oczami wyobraźni od razu widzimy słońce, zieleń i pola pełne winorośli. Niestety nie tym razem. „Oczy Meduzy” zabierają nas w sam środek siarczystych mrozów w małej mieścinie, jaką jest Montesecco. Montesecco liczy zaledwie 25 mieszkańców. Każdy o innym charakterze: znajdzie się tu bajkopisarz, chora na Alzheimera staruszka, małżeństwo wiszące na włosku i siedemnastoletni chłopak, który sprowadza na tę zapomnianą przez resztę świata wioskę nieszczęście. Minh kilka lat temu był ofiarą porwania. Złe doświadczenia siedzą w nim tak głęboko, że przeprowadza atak terrorystyczny na Malavoglię – słynnego prokuratora. Zaraz potem barykaduje się w swoim biurze z czterem zakładnikami i stawia niebotyczne żądania. A przynajmniej taką teorię wysnuwa policja. Mieszkańcy wierzą jednak w niewinność chłopca i czynią wszystko, żeby go uratować. Cała wioska oblężona jest przez antyterrorystów i dziennikarzy. W samym centrum miejscowości ważą się losy co najmniej pięciorga ludzi, a co robi autor? Pisze o bzdurach. Nie można nawet nazwać tego wątkami pobocznymi, bo zupełnie nie ma związku pomiędzy niektórymi rzeczami a akcją właściwą. Gdyby nie to, cała książka mogłaby zmieścić się w jednym, może dwóch rozdziałach.W powieści nie jest budowane żadne napięcie. Akcja jakoś leci dzień po dniu, ale nie ma to większego znaczenia. Nie dzieje się nic poza tym, że mieszkańcy chodzą od domu do domu. Sam finał „Oczu Meduzy” jest najlepszą częścią kryminału. Mamy apogeum wszystkich „wąteczków” i nareszcie cokolwiek się dzieje. Jednak wszystko można było od początku przewidzieć. A nawet nie tyle przewidzieć, co dosłownie przeczytać we wcześniejszych rozdziałach. Bernhard Jaumann wszystko napisał na kartach powieści, nie pozostawiając czytelnikowi żadnego pola do popisu. Oczywiście jak w większości książek tego typu, postacie niezwiązane ze służbami są najlepszymi detektywami. Nie miałabym nic do tego, gdyby nie fakt, że mieszkańcy wpadali na banalne pomysły, o których policja MUSIAŁA już wcześniej myśleć. Jeśli nie – to znaczy, że we Włoszech służby bezpieczeństwa są do niczego. Daję tej książce trochę wyższą ocenę niż zasługuje, ponieważ gdyby nie wątki „o niczym”, mogłoby to być fajne opowiadanie. Poza tym bardzo szybko się ją czyta ze względu na małą ilość tekstu na stronie. Jeżeli szukacie kryminału z krwi i kości, to trafiliście pod zły adres, ale jako thriller polityczny lektura nawet daje radę. ___________________________________________ Na bardziej szczegółową recenzję i dyskusję na temat książki zapraszam tutaj: https://atramentowaprzystan.blogspot.com/2019/05/63-oczy-meduzy-bernhard-jaumann.html