Justyna Krawiec

Justyna Krawiec niczym efemeryda pojawiła się, zgarnęła pulę nagród i zniknęła, pozostawiając chłodny przeciąg. Z tym powiewem sunie szczek psa, spluwanie po łódzkich chodnikach i przede wszystkim czekanie. Wyczekiwanie jako cnotę ujmują te wiersze w wyważonych, wylakierowanych na czarno, zgrabnych linijkach. Minimalistycznie oddają egzystencjalne napięcia w przemyślanych, choć nad wyraz poetyckich słowach. Potem milkną i tego głosu - podmiotki lirycznej, niekonicznie psa - bardzo brakuje mi w dzisiejszej poezji.