Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka pełna absurdów: 1. Kiedy rodzice Laury odbierają ubrania, które miała na sobie w trakcie wypadku zauważają, że nie należą do niej. Już powinna zapalić im się lampka, że coś jest nie tak. Znajdują jednak wytłumaczenie, pożyczała ubrania od siostry to dlaczego miałaby nie pożyczać od koleżanek. Rozumiem, żeby pożyczyć koszulkę i tylko to mieć na sobie z rzeczy pożyczonych, ale nie jeszcze spodnie i trampki (skoro miała setki par japonek). Nie miała własnych ubrań? Musiała wszystko pożyczać? 2. Niechęć zobaczenia ukochanej córki Whitney przez rodziców aby ją zidentyfikować. Ktoś inny ją rozpoznał? Ok, na pewno się nie pomylił. Takie rzeczy przecież się nie zdarzają. Postępowanie dla mnie nie do zrozumienia. Myślę, że każdy rodzic chciałby zobaczyć ostatni raz swoje dziecko i pożegnać się z nim. Ja tak bym zrobiła. 3. Przesadnie ukazana religijność obu rodzin. Jako osoba niewierząca nie mogłam się wczuć w ich zrozumienie co do sytuacji. Zachowywali się tak jakby byli wdzięczni Bogu bo zabrał ich córkę do siebie i ma teraz lepiej. Poważnie? Gdzie złość, płacz, cierpienie? Po co to wszystko skoro nasza córka jest "razem z Bogiem i wielbi Jego imię", cieszmy się. 4. Jak rodzina Van Ryn mogła nie rozpoznać Laury? Whitney i Laura nie są do siebie podobne: inna budowa ciała, inny nos, usta, uszy, rysy twarzy, zęby. Bardzo dobrze to widać na tej stronie: http://www.nytimes.com/imagepages/2006/06/03/us/03mixup.1.ready.html Kilka osób im mówiło, że dziewczyna wygląda inaczej niż Laura ale chyba byli tak zaślepieni modlitwą do swego Pana, że nie zauważali tego. 5. Podczas mszy odprawianej w rocznicę wypadku Don Van Ryn powiedział, że każda z osób jadących vanem z radością oddałaby życie w imię Chrystusa. Taaaa, jasne. Dokonajmy mordów bo każdemu się spieszy na tamten świat. Gdyby usunąć ten religijny bełkot z książki to znacznie zmniejszyłaby się jej objętość i byłaby ciekawsza. 6/10, na więcej nie zasługuje.