Maria Montessori urodziła się 31 sierpnia 1870 roku w Chiaravalle we Włoszech. Na początku mieszkała w pobliżu Ancona, później z całą rodziną przeprowadziła się do Rzymu, gdzie spędziła czas młodości i studiów. Była uzdolniona w kierunku nauk przyrodniczych, wiec po szkole podstawowej kontynuowała naukę w technicznej szkole dla chłopców. Była jedną z pierwszych studiujących medycynę kobiet w latach 1892 – 1896 i została pierwszą lekarką we Włoszech. Pracowała w klinice psychiatrycznej w Rzymie, gdzie zajmowała się dziećmi upośledzonymi umysłowo. Odkryła, że dzieciom tym potrzeba oddziaływań wychowawczych, a nie tylko opieki klinicznej. Już wtedy opracowała materiał rozwojowy służący początkowo do badania możliwości dzieci upośledzonych umysłowo. W tym czasie urodziła syna i nie mogła nim się samotnie opiekować. Do piętnastego roku życia pozostał pod opieką rodziny zastępczej na wsi, gdzie regularnie go odwiedzała, potem ostatecznie zabrała go do siebie. Uczestniczył w konferencjach w całej Europie, a po śmierci matki kontynuował rozpoczęte dzieło.
Maria Montessori ukończyła kolejne studia z psychologii, pedagogiki i filozofii Zapoznała się z dziełami Eduarda Seguina i Jean Itarda. Udoskonaliła i rozbudowała opracowane przez niego pomoce dydaktyczne. Swoje doświadczenia pracy z upośledzonymi umysłowo przeniosła na dzieci zdrowe. Szukała odpowiedzi na pytanie, dlaczego dzieci zdrowe w porównaniu z umysłowo upośledzonymi, które były pod jej opieką, stosunkowo mniej się uczyły i stosunkowo słabiej rozwijały.
Obserwacją dzieci zdrowych zajęła się Maria Montessori w zaniedbanej dzielnicy, gdzie potrzebna była osoba do opieki nad dziećmi w wieku przedszkolnym. W roku 1907 zostało otwarte pierwsze w Rzymie przedszkole Casa dei Bambini – Dom Dziecięcy. Montessori nauczyła nauczycielkę posługiwać się pomocami przez siebie opracowanymi. W tym czasie Maria Montessori wykładała na uniwersytecie w Rzymie antropologię i prowadziła gabinet pediatryczny, ale również często przychodziła do domu dla dzieci. Zaobserwowała polaryzację uwagi, co stało się przełomem w jej życiu. Była również zwolenniczką współpracy z rodzicami, mogli oni przebywać w placówce w ciągu dnia i pracować z dziećmi. Wśród mieszkańców wspólnoty powstało coś na wzór rodzinne atmosfery, a przedszkole odgrywało w niej rolę czynniki integrującego. W roku 1909 poświęciła się całkowicie kształceniu wychowanków i nauczycieli do przedszkoli i szkół pracujących według jej zasad, które licznie powstawały w wielu krajach. Pierwszy kurs dla nauczycieli we Włoszech odbył się w 1909 roku dla około stu nauczycieli. Pierwszy Międzynarodowy Kurs odbył się w roku 1913 i odbyło się ich prawie czterdzieści za życia Montessori. Organizowano również liczne kongresy poświęcone pedagogice Montessori. Powstało wiele stowarzyszeń, wśród nich najbardziej znaczące Asociacion Montessori Internationale (AMI) z siedzibąw Amsterdamie. Polskie Stowarzyszenie Montessori powstało w roku 1994 z siedzibą w Łodzi. Wojna przerwała działania Marii Montessori. Powróciła do nich w 1949 roku i nieprzerwanie do śmierci rozwijała swoją działalność.
Prace Montessori po jej śmierci, w Holandii w roku 1952, osiągnęły większą popularność niż za życia, co znalazło swoje odbicie w rosnącej liczbie szkół na wszystkich kontynentach i twórczej kontynuacji jej dzieła. Pośmiertnie została wyróżniona oraz otrzymała honorowe stopnie naukowe za swoją pracę w skali światowej.
Przyroda powoli zawęziła się w naszym pojęciu do wegetujących kwiatków, do domowych zwierzątek pożytecznych o tyle, o ile później staną się ...
Przyroda powoli zawęziła się w naszym pojęciu do wegetujących kwiatków, do domowych zwierzątek pożytecznych o tyle, o ile później staną się naszym pokarmem, o ile będą pożyteczne do naszych prac lub do naszej ochrony.
Maria Montessori była włoską lekarką i psychologiem. Na podstawie swoich doświadczeń pracy z dziećmi z problemami psychicznymi opracowała metodę wychowawczą, która została nazwana od jej nazwiska metodą Montessori – podstawą jest nieskrępowany rozwój dziecka na różnych płaszczyznach zgodnie z ich indywidualnymi potrzebami i możliwościami. System ten pomaga w rozwoju dziecka, zwłaszcza w wieku przedszkolnym i szkolnym i obejmuje rozwijanie zdolności społecznych, emocjonalnych oraz kondycji fizycznej. Należy dodać, że metoda ta została opracowana ponad sto lat temu i nadal jest używana, a nawet uważana za jeden z najpopularniejszych systemów wychowawczych na świecie.
Maria Montessori uchodziła za pionierkę edukacji skoncentrowanej na dziecku. Mogłoby się niektórym wydać dziwne, ale do dzisiaj są zwolennicy jej systemu i ciągle działają szkoły i przedszkola oparte na metodzie Montessori; dodam, że placówki te są kosmicznie drogie.
Książka „Odkrycie dziecka” to dwadzieścia sześć rozdziałów, dzięki którym przybliżymy sobie sposób nauczania według Montessori. Nie sądzę, że od razu nauczymy się z niej wszystkiego. W końcu Maria Montessori poświęciła na badania w tym zakresie więcej czasu niż my na przeczytanie tego woluminu. Jednak będziemy mieli ogólne pojęcie i to już jest jakiś początek.
Jeżeli obawiacie się, że nie udźwigniecie tematyki, albo że jest napisana w sposób, z którym sobie nie poradzicie, to śpieszę Was uspokoić. „Odkrycie dziecka” jest napisana w miarę przystępnym językiem, dość jasno i klarownie, więc większość czytelników nie powinno mieć najmniejszych problemów z przyswojeniem informacji w niej zawartych. Nie jest to więc, jak na początku sądziłam, publikacja skierowana tylko do nauczycieli. Zwykły zjadacz chleba też sobie poradzi, wyrobi własne zdanie i zdecyduje czy np.: wysłać własne dziecko do szkoły mającej w programie ten sposób nauczania.
Każdy rodzic chciałby aby jego dziecko rozwijało się co najmniej dobrze. Muszę przyznać, że metoda Marii Montessori może przekonać do tego, aby ją zastosować w swojej rodzinie i polecać innym. A w późniejszym etapie (o ile będzie nas stać) szukać przedszkola i szkoły, który korzysta także z tej metody. Spokojnie można zacząć już w momencie, gdy dziecko jest bardzo małe i dopiero zaczyna składać pierwsze słowa. Jestem pewna, że pomoże w lepszym rozwoju dziecka, które jak wiadomo kształtuje go na przyszłość. Podane w publikacji przykłady pomogą. Obserwujmy więc swoje dzieci, pomagajmy rozwijać zainteresowania, nie zmuszajmy do tego na co nie mają ochoty. Pamiętajmy, że nasze marzenia są nasze i nie muszą być realizowane przez nasze dzieci.
Podsumowując, „Odkrycie dziecka” jest książką, którą warto przeczytać, zwłaszcza gdy samemu ma się małe dzieci lub się z nimi pracuje. Po lekturze na pewno większość z was otworzy oczy, że istnieją również inne systemy nauczania, które mogą okazać się lepsze od stosowanych przez większość placówek edukacyjnych. Maria Montessori była wizjonerką, a ta metoda ma już swoje lata, jednak trudno się nie zgodzić, że ciągle jest aktualna i wciąż można z niej korzystać.
Mamy tutaj ciekawe, pełen informacji i faktów rozważania na temat umysłu dziecka.
Autorka, pedagożka z bogatym doświadczeniem pracy z dziećmi stworzyła nowa metodę wychowawczą. Chodzi w niej o nieskrępowany rozwój na różnych płaszczyznach.
Poznajemy tutaj założenia tej metody wychowawczej, właściwości umysłu dziecka, który ma ogromny potencjał. Biorąc to pod uwagę przekonuje o konieczności edukacji już od urodzenia, przygotowanie gruntu w okresie poprzedzającym pójdzie do szkoły.
Ciekawa, pełna wiedzy książka.