Simon Millar

Wydawnictwo Osprey, więc mamy fajne mapy, ładną szatę graficzną, przejrzystą strukturę książki. Autor pokazuje marsz wojsk Mehmeda IV dowodzonych przez wezyra Karę Mustafę pod Wiedeń, kilkumiesięczne oblężenie, walki minowe, obronę Wiednia kierowaną przez von Starhemberga, a następnie odsiecz wojsk sprzymierzonych pod wodzą Sobieskiego. Tytuł książki nie jest trafiony, bo samej odsieczy jest w książce za mało. Autor bardziej koncentruje się na walkach o Wiedeń i starciu wojsk cesarskich dowodzonych przez ks. Lotaryngii Karola z Turkami. Nie mamy tutaj dokładnego opisu wojsk idących na odsiecz z Polski, liczebności tych wojsk (a był to udział duży, bo pod Wiedniem stanęło ok 26 tys. naszych żołnierzy),nie ma tutaj obrazu trwogi w Wiedniu i błagań jakie wystosowywali posłowie cesarscy do króla Polski o włączenie się do walki z Turkami, nie ma opisu kształtowania się naszej polityki zewn. i podjęcia decyzji przez Sobieskiego o wyprawie na Turków. Z książki mgliście wyłania się udział Sobieskiego w ułożeniu strategii ataku na wojska oblegające Wiedeń i jego dowodzenia. Nie ma też informacji choćby takiej, jak Leopold potraktował króla Polski i jego świtę na pierwszym spotkaniu po zwycięstwie, a to bardzo ciekawa sytuacja. Generalnie książka nie jest przekłamana, ale kładzie nacisk w złym miejscu. Odsłania ciekawe epizody jak np. walki minowe, czy też wkład wojsk cesarskich w zwycięstwo (duży wkład na lewym skrzydle umożliwiający atak Jabłonowskiego i polskiej jazdy na skrzydle prawym i ostateczne zwycięstwo),ale jednak akcenty rozłożone są według mnie nie do końca prawidłowo i nie chodzi tutaj o jakąś dumę narodową. Lepszą pozycją o tej tematyce jest książka L. Podhorodeckiego pt. "Wiedeń 1683".