Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak na tego typu pozycję - 99 ilustracji, zresztą bardzo pięknych - to stanowczo za mało. Moja recenzja jest oceną amatora-entuzjasty. Drobiazgowa (?) praca, opatrzona ogromną ilością przypisów, obejmująca okres Średniego Bizancjum 843 - 1261r. Autor opierając się na zachowanych zabytkach sztuki dokonuje analizy w jaki sposób i dlaczego niektórzy święci zostali zmilitaryzowani, stając się jakby patronami armii Bizancjum. Herosi pokonujący zło, zarazem będący niebiańską strażą Najwyższego. Dwóch Teodorów, Jerzy, Merkury, Eustachy i inni. Autor zwraca uwagę, że do 314 roku (?) żołnierzom-chrześcijanom nie wolno było zabijać. Później się to zmieniło - święty Atanazy, Ambroży i Augustyn - uważali za godne pochwały chwytanie za oręż przeciw wrogom ojczyzny. Wciąż jednak utrzymywał się pogląd o 3-letnim okresie bez przyjmowania Komunii przez żołnierzy, którzy zabijali. W Bizancjum, wraz z wojnami z zoroastryjskimi Persami i później z muzułmanami uległo to przemianie. Możemy też mówić o czymś w rodzaju proto-krucjat podejmowanych przez Bizancjum. Święci wojskowi stali się patronami armii. Na przykład święty Dymitr broniący Salonik przed Słowianami i Awarami. Święty Teodor odpierający inwazję pogańskich Rusinów w 971 roku. Itd. Podobało mi się (bardzo) rozbicie opisu wizerunków świętych na poszczególne części - ubioru i uzbrojenia. Przed lekturą przydałoby się też przypomnieć sobie alfabet grecki - aczkolwiek nie jest to niezbędne. W kontekście Fatimy - warto zapoznać się z ilustracją numer 95. Jest to fragment ikony Drabina cnót Jana Klimaka, ukazujący demony atakujące mnichów podążających do Nieba. Demony posługują się łukami. W tym kontekście też - List świętego Pawła do Efezjan 6,16 - tarcza wiary chroni przed pociskami złego.