Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(...) Pierwszy kadr, w którym poznajemy głównego bohatera: w gabinecie dentystycznym stoi przy aparacie fotograficznym, umieszczonym na statywie i patrzy przez wizjer, korpus aparatu jest ustawiony, pod takim kontem, że można przypuszczać, iż zagląda na dół, na ulicę, na coś co jest poniżej; rolety w pomieszczeniu są zasłonięte, obok siedzi jeszcze jeden mężczyzna i czyta gazetę, a inny, co widać na następnym kadrze, śpi. Czyli nuda, nuda obserwacji. Policjanci prowadzą śledztwo. Śledztwo dotyczy arabskich przemytników, którzy sprowadzają do Francji przez Belgię markowe ciuchy ze Stanów, a z kasy zdobytej na tym procederze, najprawdopodobniej finansowana jest międzynarodowa siatka terrorystyczna. Komiks nie jest nudny. Narracja prowadzona jest w sposób „gadany”, Pierre Dragon opowiada wielowątkową anegdotę o życiu policjanta, gdzie wątek kryminalny jest, oczywiście, wątkiem głównym, przewodnim, ale nie jest wątkiem jedynym. Mamy okazję poznać córkę głównego bohatera, jej chłopaka, dowiedzieć się trochę o życiu prywatnym, uczuciowym, małżeńskim oraz erotycznym detektywa. Tylko sto stron opowieści, a po przeczytaniu, wiemy, dlaczego został policjantem i skąd wzięła się u niego okropna blizna na prawym przedramieniu, że potrafi gołymi rękoma zabić człowieka, że był w Czadzie w ramach operacji wojskowej „Krogulec”, że lubi mieć w mieszkaniu porządek, że niekoniecznie jest miłym kolesiem, ponieważ nie zawsze przestrzega wszystkich procedur, czasem idzie na skróty, byle do celu. A śledztwo? Czy kończy się sukcesem? Niespecjalnie, jeśli już to połowicznym. Ponieważ, jak mówi przy zamknięciu sprawy szef Dragona: „Gra dla tych nade mną toczy się o kontakty zbrojeniowe… Nie zapominaj, że nie pracujemy dla obywateli… Pracujemy dla polityków…”. - - - cały tekst można przeczytać tu: http://dybuk.wordpress.com/2011/03/16/rg-1-rijad-nad-sekwana/