Gaston Bachelard

Gdyby posłuchać psychoanalityka, można by dojść do zdefiniowania poezji jako majestatycznego Przejęzyczenia Języka. Ale człowiek nie myli si...

Gdyby posłuchać psychoanalityka, można by dojść do zdefiniowania poezji jako majestatycznego Przejęzyczenia Języka. Ale człowiek nie myli się, kiedy się pobudza. Poezja jest jednym z przeznaczeń języka. Kiedy staramy się wysubtelnić uprzytomnienie sobie języka na poziomie poezji, potęguje się w nas wrażenie, że dosięgamy człowieka nowym słowem, słowem, które nie ogranicza się do wyrażania idei lub wrażeń, ale które usiłuje zapewnić sobie przyszłość. Powiedzielibyśmy, że obraz poetycki, w swej nowości, otwiera przyszłość języka.

Ale oto podwójny paradoks. Po cóż, zapyta nie wtajemniczony czytelnik, obciąża pan książkę o marzeniu trudnym aparatem filozoficznym, jakim ...

Ale oto podwójny paradoks. Po cóż, zapyta nie wtajemniczony czytelnik, obciąża pan książkę o marzeniu trudnym aparatem filozoficznym, jakim jest metoda fenomenologiczna? Po cóż, powie ze swej strony fenomenolog, wybierać materię tak płynną, jak obrazy, dla wykładu fenomenologicznych zasad? Wydaje się, że wszystko byłoby prostsze, gdybyśmy stosowali sprawdzone metody psychologa, który opisuje swe obserwacje, mierzy poziomy, klasyfikuje typy - który widzi, jak wyobraźnia rodzi się u dziecka, lecz, prawdę powiedziawszy, nigdy nie bada, jak umiera ona u zwykłego człowieka.