Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wierny towarzysz św. Grzegorza z Nazjanzu, człowiek bystry o otwartym umyśle, który odmówił przyjęcia biskupstwa Thmuis, które chciał mu ofiarować arcybiskup Teofil z Aleksandrii. Nieprzemijającą wartość w nauczaniu Ewagriusza ma jego nauka o ośmiu rodzajach pokus, która stanowiła dla Kościoła podwaliny do twierdzenia o 7 grzechach głównych. Człowiek wielkiej duchowości, odrzucający sławę, stawiający na pierwszym miejscu kształtowanie swojej duchowości. Książka obszerna i moim zdaniem bardzo dobrze opracowana. Czyta się jak typowy wykład z filozofii. Mnóstwo odnoszeń, źródeł historycznych. Autor podszedł do tematu stricte naukowo. Ewagriusz jak i autor opracowania w połączeniu z sobą dają ciekawą, łatwo czytającą się mi lekturę. Z samego Ewagriusza, najbardziej zostało mi w głowie opanowanie i rozsądek. Mimo, że Ewagriusz pochodził z całkowicie odmiennej epoki, to pewne jego uwagi są wciąż aktualne. Oczyszczanie umysłu w drodze panowania nad ciałem zawiera wiele uwag praktycznych i jakiejś mądrości życiowej. Jako przykład podam, że np. pisząc o opanowaniu w jedzeniu podkreślał umiar. Zauważył już w IV w., że żadna przesada nie jest dobra dla duchowości. Przestrzegał przed czymś, co dziś byśmy nazwali anoreksją; przed tym, żeby jedzenie nie stało się obsesją, a ambicje nie odwróciły się z powściągliwości i panowania nad sobą w niewolę przesadnych ambicji i nieuporządkowania w drugą stronę. Zwrócił uwagę, że jeżeli w ramach pracy nad sobą zakłada się wyrzeczenia, to celem i tak jest taka doskonałość, która prowadzi do dobra, a nie uczynienie z siebie robota idealnie przestrzegającego reguł. I tak jeżeli mnich ma postanowienie zachować w danym okresie post, a odwiedzi go gość, to należy podporządkować postanowienie umartwiania się - gościnności. Według mnie cenna pozycja. W czasach, gdy panowanie nad sobą nie stanowi wartości warto sięgnąć po praktyczne wskazówki człowieka, który swoje słowa o wyrzeczeniach dogłębnie przeżył.