Krzysztof Fordoński

Wharton? Dla mnie to magia, gdy żył zaczytywałam się w jego powieściach nie doceniając wielkości, gdy zmarł... zrobiło się pusto i żal, żal że poza "Rubio" nic już więcej nie będzie, że to ostatnia powieść, że nie ma już na co czekać. Kiedy przeczytałam 90% jego powieści, nadszedł czas aby przeczytać coś o nim samym napisanego innym piórem. I tak sięgnęłam po "szkic do portretu". To nic osobistego, książka napisana stylem iście uczniowskim, suche fakty i dwa ostatnie rozdziały dydaktyczno-polonistyczne. Do tego kilka łyżek sympatii i obrana przed krytyką. Ale zakupiłam i przeczytałam bo czytam wszystko co dotyczy Whartona. Jednak czuję niedosyt. To jak zbiór felietonów. No tak...wszak to szkic do portretu tylko a ja o portrecie napisanym piórem marzyłam. Mimo to polecam, dla całości, dla zapięcia w klamrę. Książkę czyta się w trzy wieczory i zaraz potem ma się ochotę sięgnąć po powieści Whartona. I pod tym względem cel osiągnięty.