Paweł Bloch

O książce tej dowiedziałam się jeszcze w trakcie czytania „Boga urojonego” (wszystkiemu winien przypis tłumacza),a i za jej lekturę zabrałam się niemal od razu po zapoznaniu się z treścią „Boga…”. Założenie było takie, by z obiema pracami być na świeżo, szczegółowo konfrontując dwa różne światopoglądy. Ależ naiwna byłam wierząc, że w książeczce (przy opasłym dziele Dawkinsa jawiącej się wręcz jako broszurka) pana Blocha znajdę rzetelne odpowiedzi na poruszone przez oksfordzkiego profesora zagadnienia… 1. Przede wszystkim autor dopuścił się licznych manipulacji. Cytaty zaczerpnięte z „Boga urojonego” wyciągnął z kontekstu i na nich zbudował szkodliwy wizerunek książki, autora zaś ukazał jako pełnego nienawiści ignoranta. 2. Z nieskrywaną satysfakcją przedstawił nie tylko krzywdzący i nie znajdujący uzasadnienia w praktyce, ale i bardzo stronniczy, obraz ateisty-mordercy (bo przecież Stalin i Hitler byli ateistami) i chrześcijanina-wzoru (za zbrodnie II wojny światowej i komunizmu odpowiedzialni są wyłącznie ateiści, bowiem ich działania były sprzeczne z nauczaniem Chrystusa, które to wyznaje przecież każdy chrześcijanin). 3. Uciekł on także od wyjaśnienia wielu kwestii poruszonych w „Bogu urojonym”, przedmiotem swojego komentarza zostawiając jedynie książki tej niewielki fragment. Czyżby Blochowi nie starczyło argumentów na ostateczne rozwianie tez i wątpliwości przedstawionych przez Dawkinsa? Nie śmiem go o to podejrzewać, ale przyznaję, ogromnie rozczarowało mnie jego, zdaje się umykające, milczenie. Później to już tylko kolejne nadużycia i nadinterpretacje... Liczne przekłamania, dużo nienawiści i ciemnota intelektualna – boleśnie widoczne zwłaszcza w starciu z „Bogiem urojonym”. Zdecydowanie poniżej poziomu przyzwoitości, z lektury nie wyniosłam nic poza złością, zażenowaniem i poczuciem, że zmarnowałam bez mała trzy godziny życia.