Elizabeth Loupas

Im więcej czytam, tym rzadziej trafiam na książkę, która wywiera na mnie wielkie wrażenie. Taką, którą czytam do rana, by dowiedzieć się, co dalej. Taką, która po skończeniu mam ochotę znowu zacząć. The second duchess jest taką właśnie ksiażką. Natknęłam się na nią już nieco zmęczona Renesansową Anglią, Henrykiem VIII i całą resztą tego tudorowskiego bałaganu. Księżna oferuje nam wyprawę do Włoch, konkretnie do Ferrary, mrożącą krew w żyłach tajemnicę, galerię nietuzinkowych bohaterów i odrobinę nadnaturalności. Autorka szczegółowo opisuje stroje, zwyczaje, jedzenie i wystrój wnętrz, ale powieść nie jest przeładowana opisami ani ciężka w czytaniu. Bez trudu za to można sobie wyobrazić miejsca i bohaterów. Ferrara jest miastem kolorowym, pięknym, ale i niebezpiecznym, uczty na zamku są wysmakowane i ekstrawaganckie, a nikogo nie dziwi tańczący kardynał. Damy z austriackiego dworu zachowują się i myślą inaczej niż Włoszki, intrygi knuje się w kaplicy zamkowej, a kat przemawia inaczej niż ksiądz. Postacie, oczywiście, mówią językiem współczesnym, ale stylizowanym na Renesansowy. Autorka unika przy tym słów-wytrychów, które od czasu P.Gregory pojawiają się w powieściach zbyt często (np. „wedded and bedded”, no ile można?). Polecam, polecam, polecam. Mam nadzieję, że powieść ukaże się w Polsce i trafi na dobrego tłumacza. Na pewno wrócę do niej jeszcze nie raz. Pełna recenzja na moim blogu.