Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka zapowiadała się bardzo obiecująco, jako że mroczne gotyckie historie i stare, pełne zakamarków i sekretów posiadłości, to coś co bardzo lubię. Koniec końców, nie zawiodłam się. Co prawda dużo tu niedomówień, samo zakończenie nie jest jednoznaczne, ale jak dla mnie właśnie to sprawia, że cała historia staje się bardziej niepokojąca. Mamy rok 1891. Ogromny, podupadający i rzekomo nawiedzony dwór jest miejscem, w którym w izolacji dorasta dwunastoletnia Florence i jej brat Giles. Dziewczynka, wbrew woli wuja pragnącego zachować ją w analfabetyzmie, po kryjomu nauczyła się czytać. Uwielbia książki, a także jest niezwykle inteligentna i przywiązana do brata. Wraz z pojawieniem się nowej guwernantki, Florence zaczyna być świadkiem tajemniczych, złowieszczych wydarzeń. Gdy dotarłam do sceny ze studnią, autentycznie poczułam gęsią skórkę. Kolejna scena z Theo jeszcze podsyciła ciarki, a Florence, której dotąd kibicowałam i z którą sympatyzowałam, nagle zaczęła jawić mi się dość upiornie. Przypomniał mi się wcześniejszy incydent z łódką i zaczęłam się zastanawiać, czy może jednak nie był to wypadek. W końcu Florence mówi wprost, że szkoła Gilesa i obie guwernantki były tym, co rozdzielało ją z ukochanym bratem. Koniec końców, końcówka książki poważnie nadszarpnęła moim zaufaniem do bohaterki i zaczęłam traktować opowiedzianą przez nią historię bardziej krytycznie. Może wszystkie dziwne wydarzenia, jakie miały miejsce w Blithe House zrodziły się w jej głowie? Może panna Taylor wcale nie była demoniczną wiedźmą, tylko kobietą ze zdjęcia, której wycięto twarz i matką Gilesa?