Polski pisarz i dziennikarz. Uczęszczał do V gimnazjum rządowego w Warszawie; za udział w strajku szkolnym w 1905 został z niego relegowany. Naukę kontynuował w Piotrkowie Trybunalskim, a następnie studiował w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych. Studia kontynuował w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium. W 1914 powrócił do Warszawy i wstąpił w szeregi 1 Pułku Ułanów Legionów Polskich. Został ranny podczas bitwy pod Trojanówką; 7 lipca 1916 został pojmany przez Rosjan i uwięziony. Po wybuchu rewolucji październikowej zorganizował w Woroneżu Związek Wojskowy Polaków. Przedostał się na ziemie polskie i uczęszczał do Szkoły Podchorążych w Ostrowi Mazowieckiej. W latach 1918–1920 walczył w obronie Lwowa i w wojnie polsko-bolszewickiej. W uznaniu zasług podczas walk w szeregach Legionów Polskich, POW i PSZ był wielokrotnie odznaczany i nagradzany.

Po 1920 służył w Ministerstwie Spraw Wojskowych; od 1932 kierował referatem prasowym tego ministerstwa. Od 1933 przez rok był redaktorem naczelnym Polski Zbrojnej, po czym od 1934 powrócił do pracy w ministerstwie. Ponadto był prelegentem w Polskim Radio.

Po II wojnie światowej skupił się na twórczości literackiej; tworzył literaturę historyczną. Część twórczości powstała pod pseudonimem Maciej Gruszczyński.

Karol Koźmiński miał dwóch braci: Jana Ksawerego – artystę malarza i Stanisława – dziennikarza.