Maria Wiernikowska

Podtytuł „Z drogi do Santiago de Compostela” obiecuje nam relację z podróży. Tylko trochę mało tego Camino w Camino, jest o nim może 1/3 książki reszta to różnorakie wtręty. Spodziewałam się, że będzie to książka drogi i jak to w książkach podróżniczych będzie o fascynacji ludźmi, kulturą, trochę ciekawostek, trochę praktycznych informacji przydatnych dla potencjalnych entuzjastów tego szlaku. Szkoda też, że zdjęcia nie są najlepszej jakości. Tego oczekiwałam, a otrzymałam wspomnienia autorki z innych podróży, zwłaszcza z krajów, w których była korespondentką wojenną. Jest też trochę przemyśleń na różne tematy życiowe i nie tylko. Ogólnie jest to zdecydowanie bardziej książka biograficzna niż o podróży czy pielgrzymce. Poza tym autorka sama od razu przyznaje, że do tej pielgrzymki namówili ją znajomi po tym jak wyszła z wypadku. Z własnej inicjatywy nigdy by tam nie poszła, do tego cały czas miałam wrażenie, że się męczy i chciałaby mieć to z głowy, dlatego wciąż przywołuje różne sytuacje życiowe, miejsca w których była i wybory jakich dokonywała. Za wszelką cenę chce uciec od tego gdzie jest, a może to jej sposób na Camino. Książkę czyta się dobrze zapewne przez reporterskie pióro. Nie można odmówić autorce tego, że skłania czytelnika do refleksji na poruszane przez nią tematy i odbycia takiej własnej małej pielgrzymki w głąb siebie. Zabrakło mi w tej książce żyłki podróżnika i dla mnie książka jest nie na temat, nie na taki jaki obiecuje. A jednak dobrze się „szło” i „jechało” u boku Marii Wiernikowskiej.