David Runciman

Mam ogromny problem z tą książką. Pierwsze sto stron, czyli niemal połowa książki to bardzo siermiężna i wręcz nieudolna próba... no właśnie, czego? Runciman stara się stworzyć paralele w której przenikać się mają wydarzenia z antycznej Grecji, Grecji lat 60. XX wieku oraz Grecji w okresie greckiego kryzysu pod koniec pierwszej dekady XXI wieku. Jak rozumiem miała to być jakiegoś rodzaju synteza. Krótko mówiąc - nie wyszła. Dalej jest trochę lepiej. Ale tylko trochę. Wraz z coraz sensowniejszymi argumentami, pojawiają się też te coraz głupsze, vide kompletnie absurdalne rozważania o nanorobotach (po prostu peak humanistycznego bełkotu i mówię to jako humanista). Najciekawszy i najlepszy jest natomiast ostatni rozdział. W końcu można było zaznać małej uczty intelektualnej! Rozważania nad trzema ustrojami przyszłości (według Runcimana) czyli pragmatycznym autorytaryzmem, epistokracją oraz akceleracjonizmem były mocną solą trzeźwiącą, w szczególności. że (jak rozumiem) pisał to liberał. Czy polecam? Tak, ale tylko dla ostatniego rozdziału. Czy opłaca się kupić tą książkę? Nie. Czy opłaca się ją wypożyczyć z biblioteki? Jak najbardziej.