Jesteśmy społecznością, która kocha książki

„Testament” to powiastka sentymentalna i nie-za-bardzo-nachalnie moralizująca, w czym przypomina trochę Dickensa – ale tylko trochę, bo gdzie u Dickensa znajdziemy celne studia postaci i mięso fabularne, u Bolstada świecą szkice i szkielet. Czyta się to właściwie jak sztukę, bo też składa się z samych niemal dialogów. Dwie rzeczy ratują Bolstada przed wrzuceniem do worka z osobnikami nieutalentowanymi. Pierwszą jest humor, inny niż u Dickensa, bardziej zgryźliwy, choć podszyty tą samą dobrocią. Druga to przenikająca powiastkę atmosfera tęsknoty za dawnymi czasami, wobec zarysowanych ogólnie (lecz wyraźnie) przemian społecznych, docierających z kontynentalnej Europy na daleką Północ z niejakim opóźnieniem.