Jesteśmy społecznością, która kocha książki

,,Córka lasu” to powieść, która absolutnie mnie zachwyciła i idealnie wpisała się w mój gust. Miałam nadzieję, że jej drugi tom spodoba mi się równie mocno, a może nawet bardziej. Cóż… Podobało mi się, ale w tym wypadku miałam o wiele więcej momentów irytacji. Być może ostatnio jestem bardziej krytyczna. Liadan to córka Sorchy i Rudego. Jej szczęśliwe dzieciństwo z rodzicami i rodzeństwem kończy się, gdy jej matka zapada na śmiertelną chorobę, siostra zakochuje się w niewłaściwej osobie, a rodzina zaczyna podejrzewać, że mroczne moce, które przed laty pokonała Sorcha, powracają. Według przepowiedni równowagę może przywrócić ,,dziecko przepowiedni”, łączące w sobie krew Brytów i Irlandczyków. Jeśli chodzi o sam klimat, to podobnie jest fantastyczny. Autorka ma ogromną wiedzę i zręcznie wprowadza elementy irlandzkiej kultury, legendy, zwyczaje, czy chociażby ukazanie chrześcijaństwa celtyckiego. Podobnie jak w pierwszym tomie, mamy tu piękne opisy, ale też dobre dialogi, które przybliżają nam bohaterów i zawierają sporo refleksyjnych myśli. Całość ma bardzo melancholijny klimat, okazuje się, że nie wszystkie nadzieje bohaterów z pierwszej części się ziściły, rodzina Sorchy nie jest idealna, ale dla mnie wnosi to sporo realizmu. Fabuła jest naprawdę ciekawa i dynamiczna, pełna zwrotów akcji i nieskoncentrowana na jednym aspekcie, podobnie jak w pierwszym tomie. Występuje też wiele sekretów i zagadek, które autorka odkrywa nam powoli, dzięki czemu czytelnik chce przewracać kolejne strony, by poznać zakończenie. Liadan jako bohaterka była nieco zbyt idealna, ale ostatecznie budziła moją sympatię, jej relacje z rodzicami i rodzeństwem były pokazane w ciepły i poruszający sposób. Niestety, kuleje dla mnie to, co było najmocniejszą stroną pierwszej części – wątek romantyczny. Nie znalazłam tu tej magii i uroku, co w relacji Sorchy i Rudego, chociaż lubię motyw przełamywania przez bohaterów losu, to że nie potrzebują przeznaczenia i losu, by się połączyć. Po pierwszym tomie miałam wrażenie, że to jest fantastyka z mocnym girl power, gdzie kobiety wymagają od mężczyzn lojalności i szacunku, ale dostałam bardzo stereotypowy romans z bad boyem i motywem ,,I can fix him”. Oczywiście, nie jest to tak toksyczne i kontrowersyjne jak w niektórych popularnych książkach, jestem pewna, że autorka miała dobre intencje, ale dla mnie nie wyszło. Całość sprowadzała się do tego, że wybranek Liadan był dla niej chamski, odrzucał jej starania i traktował jak szmatę, a ona i tak sprowadzała wszystko do tego, że jest biedny i ona go uratuje. Do tego mamy tu trójkąt, gdzie ,,ten drugi” przez większość czasu jest sympatycznym, normalnym facetem, a w pewnym momencie zamienia się w psychopatę… Ale w tym momencie ja już nie winiłam jego, winiłam autorkę, że wybiela jedną postać kosztem drugiej i nie pozwala mi zdecydować, kogo lubię. Było to tak natarczywe, że w pewnym momencie Liadan myśli, że ten drugi na pewno znajdzie sobie kobietę, bo jest bogaty, chociaż w tej książce małżeństwa z rozsądku są pokazywane jako źródło wszelkiej patologii i nawet pada stwierdzenie, że flirtowanie w tego typu relacji to ,,oszukiwanie i manipulacja”. Na drugim planie z kolei mamy wątek zakazanego romansu, który opiera się na czymś mocno kontrowersyjnym i niemoralnym (nie zdradzę o co chodzi, chociaż ja odgadłam to dość szybko),ale z narracji wynika, że mamy zauważać, że to jest złe, ale uznawać samą ich miłość za piękną i wartą spełnienia. Tylko że ta para miała razem jedną scenę, gdzie tylko się na siebie patrzą, więc niespecjalnie uważam to za wymówkę do zrobienia czegoś, co jest uznawane za niemoralne i może w dłuższej perspektywie przynieść krzywdę. Niestety, nie było tym razem zachwytu, ale był dobrze spędzony czas. Polecam te powieści fanom fantastyki i motywów celtyckich, chociaż trzeci tom nie został jeszcze wydany i za wiele o nim nie słychać. Jednak każda część opowiada o innym pokoleniu, więc zakończenia są dosyć zamknięte. ,, Każdy ma na coś nadzieję. Żaden człowiek tak naprawdę nie może się bez niej obejść.”