Sławomir Szyszka

Początkowo byłam zdziwiona tak niską oceną książki na portalu, ale po przeczytaniu już wiem, że sama nie ocenię jej dużo wyżej. Negatywnie nastawił mnie już sam początek – pozwolę przywołać sobie fragment ze strony 5: „Kiedyś zapytany, o czym będę pisać, odpowiedziałem zupełnie niepoważnie: „Może napiszę coś o Michaelu Jacksonie!”. Ale zaraz po tym, chwilę później, pojawiło się pytanie. Czy można napisać taką poważną książkę z tematu tak pozornie niepoważnego – Jackson! Na temat takiej możliwości negatywnie wypowiadał się już dziennikarz muzyczny Robert Leszczyński w jednym z swoich artykułów: „Poważne roztrząsanie twórczości Michaela Jacksona z samego założenia jest sprawą przegraną i prawie zakrawa na prowokację…”. Pomimo tego zdania i obaw o bycie śmiesznym, o to czy pomysł jest wykonalny, postanowiłem spróbować”. Już po przeczytaniu takiego wstępu miałam ochotę rzucić książką o ścianę! To wygląda mi na ewidentne odwzorowanie sytuacji „Ja nie dam rady?! Potrzymaj mi piwo!” – koszmar. Następnym olbrzymim minusem jest korekta, a raczej jej brak. Woła o pomstę do nieba - mam wrażenie, że nikt nie czytał tekstu przed publikacją! Nie powiem już, jak absurdalnie w tej książce wyglądają sformułowania typu „murzyński śpiewak” czy „murzyński wokalista”. Oprócz tego autor lubuje się w spekulacjach, co sprawiało, że chwytałam się za głowę. Nie cierpię takiego gdybania dla samego gdybania, żeby tylko mieć o czym napisać – autor nie powinien spekulować a opierać się na faktach. Muszę również dodać, że o ile przypisy to dobra rzecz, tak ich ogrom może być wadą – nie dało się spokojnie przeczytać strony, aby przy okazji nie przewrócić książki do przypisów co najmniej kilka-kilkanaście razy. Było to bardzo męczące, a często te przypisy nie wnosiły zbyt wiele. Należy też dodać, że o ile książka miała ukazywać wpływ Michaela Jacksona na kulturę, tak moim zdaniem w tej książce kultura i MJ stanowią dwie osobne rzeczy, występujące obok siebie a nie oddziałujące na siebie. Po prostu najpierw była nakreślona jakaś sytuacja, np. rynku muzycznego czy tworzenia się nowych trendów, a potem dopiero wzmianka o MJ w tym kontekście, ale jako osobne zagadnienie. Przez to wiele fragmentów traci jakikolwiek sens – powoływanie się na Madonnę, Prince’a i ich koncerty i wiele, wiele innych. Po co? Z całej książki nie dowiedziałam się niczego, czego już bym nie wiedziała, a w większości autor sam powołuje się na opracowania innych osób. Próbuje zebrać w paru rozdziałach kilkadziesiąt lat kariery, co jest po prostu niemożliwe, a same przypisy i bibliografia zajmują 1/4 książki! Moim zdaniem z powodzeniem mógł jednak nie podejmować się pisania książki na temat Michaela… Jak dla mnie niestety strata czasu, na dodatek czytało się bardzo topornie, tekst jest napisany chaotycznie i brakuje mu redakcji. Z przykrością oceniam tę pozycję na 5/10...