Najnowsze artykuły
ArtykułyPrzeczytaj fragment książki „Drużyna A (A)” Tomasza Kwaśniewskiego i Jacka Wasilewskiego
2
ArtykułyTrzeci tom serii o Medei Steinbart już dostępny w Storytel. Wywiad z autorką, Magdaleną Knedler1
ArtykułyZ Memphis na Manhattan – „Wymiana” Johna Grishama
1
ArtykułyPrzeczytaj fragment książki „Blizny jak skrzydła” Erin Stewart1
Popularne wyszukiwania
Polecamy
Patronat LC
Patronat LC
Faun z zimnymi różkami Hugo Raes 
Faun, jest to książka troszkę dziwna pozycja. Na pewno wyróżnia się stylem, jest pisana niczym potok myśli, jakby autor przelewał wszystko na papier, co mu po głowie krąży. Chociaż z każdą kolejną stroną, dostrzega się, że historia układa się w pewną całość, sama fabuła nie jest zbyt interesująca, a nakreślona między wierszami analiza społeczeństwa, nie jest wielkim odkryciem. Można przeczytać, chociaż nic się nie traci jej nie znając.
Faun z zimnymi różkami Hugo Raes
Życie jest brutalną, chaotyczną rzeczywistością, stymulowaną popędami i instynktami, która przykryta jest estetyczną zasłoną sztuki i kultury. Tak Fryderyk Nietzsche widzi jedną z dróg ujmowania świata w kategoriach zjawiska estetycznego, apollińską postawę przedstawienia świata idealnego. Pod tą zasłoną toczy się bezforemny strumień instynktów, popędów, namiętności. Mroczny i okrutny.
Powieść Hugo Raesa jest zdarciem estetycznej zasłony z oglądu rzeczywistości i stosunków międzyludzkich. Nie ma wzniosłych idei, uniesień, zachwytów, ekstatycznego przeżywania. Życie jest mechanicznym procesem, wyobcowaniem, zimnym odtrąceniem, pełnym bólu, gwałtów, bezsensownej przemocy. Tym samym, Raesowi bliżej jest do nietzscheańskiej postawy dionizyjskiej, choć brak w nim bezkrytycznej afirmacji życia samego w sobie.
„Faun z zimnymi różkami” to historia z roku życia nauczyciela z flandryjskiej prowincji, Michaela Houtdragera. Rytm dni: praca w szkole naznaczona bardziej udręką niż powołaniem; kilka bezuczuciowych romansów; wybujała erotyka, choć zdehumanizowana; kilka wspomnień z dzieciństwa, kilka tragedii, kilka myśli depresyjnych. Pustka, samotność, obojętność. Na tym tle toczą się równolegle urywkowe życiorysy osób z kręgu Michaela, często oceniane przez narratora z dozą cynizmu.
Powieść Raesa napisana jest w formie kolażu, co – w moim przypadku – początkowo wzbudzało natłok chaotycznych myśli, trudnych do spójnego odczytania, zwłaszcza że powieść nie ma linearnej konstrukcji. Choć opowiada rok z życia, fragmenty współczesnej narratorowi rzeczywistości przeplatają się z luźnymi wspomnieniami czy eseistycznymi rozważaniami nad życiem. Ten kolaż tworzy głęboko emocjonalną feerię świadomości, wtłoczonej w zimny, odpychający wręcz stan stosunków międzyludzkich.
Nie jest to łatwa lektura. Mimo to - porusza.
