Luis Martín-Santos

Hiszpański psychiatra i autor powieści "Tiempo de silencio" (Czas milczenia),uznanej za jedną z najważniejszych powieści hiszpańskich XX wieku.

Martín-Santos urodził się w Larache w Moroku w 1924. Był synem lekarza wojskowego Leandro Martín-Santos. Gdy miał pięć lat rodzina przeniosła się do San Sebastián, gdzie spędził większość życia. Studiował medycynę w Salamnce, tytuł doktora psychiatrii otrzymał w Madrycie, gdzie zaprzyjaźnił się z takimi specjalistami jak doktor Juan José López Ibor, Pedro Laín Entralgo i Carlos Castilla del Pino. W tym samym czasie zainteresował się literaturą i spędzał czas w Café Gijón, gdzie poznał wielu uznanych pisarzy swojego pokolenia, takich jak Ignacio Aldecoa, Rafael Sánchez Ferlosio and Juan Benet. Spędzał również czas z Alfonso Sastre.

Jako dziennikarz opublikował "Tauromaquia" (Bullfighting) i "Noticia del coloquio sobre realismo y realidad en la literatura contemporánea" (News from the Colloquy on Realism and Reality in Contemporary Literature). Jako poeta napisał "Grana Gris" (1945). Jego najważniejsze osiągnięcie to osoba narratora, obszar w którym zainicjował rewolucyjne zmiany formalne w hiszpańskiej powieści społecznej lat 60-tych.

W 1951 został dyrektorem szpitala psychiatrycznego w San Sebastián a następnie zintegrował życie w San Sebastián. Brał udział w nazwanej "Academia Errante" debacie zorganizowanej przez niezmordowanych hiszpańskich intelektualistów lat 60-tych, którzy szukali nowych form ekspresji. Czytał Jean Paula Sartre'a i zainteresował się egzystencjalizmem.

Poślubił kobiete o imieniu Rocío w 1953. Potem napisał prace zatytułowaną "Dilthey, Jaspers y la comprensión del enfermo mental" (Dilthey, Jaspers, and Understanding the Mentally Ill) w 1955 oraz esej "Libertad, temporalidad y transferencia en el psicoanálisis existencial" (Freedom, Temporality, and Transference in Existential Psychoanalysis) w 1964. Pracował wówczas w tajnej Partido Socialista Obrero Español (PSOE) i został wtrącony do więzienia trzy razy. Został członkiem Komitetu Wykonawczego i zaprzyjaźnił się z liderem socjalistów Enrique Múgica Herzogiem.

Pod koniec roku 1960-tego ukończył powieść "Tiempo de silencio", opublikowaną w 1962 z wyciętymi przez cenzurę 20 stronami. Wersja bez cenzury ukazała się dopiero po 1981. W powieści zastosował innowacyjne rozwiązania formalne w kwestii narracji (monolog wewnętrzny, strumień świadomości, drugoosobową narrację, wolny styl, derealizację i mystyfikację - pionierskie zabiegi narracyjne wcześniej niż James Joyce.

Jego żona Rocío zmarła w następnych latach. Pisał "Tiempo de destrucción" (Czas destrukcji),który pozostał nieukończony gdyż autor zginął w wypadku drogowym w Vitorii w Hiszpanii. . Niemniej jednak książka została opublikowana w 1975. Ten sam wydawca opublikował pośmiertnie zbiór opowiadań autora w tomie o tytule "Apólogos" w 1970.