Lao She

,,Życie nie toczy się utartym szlakiem, starzy przyjaciele często nie mają sobie nic do powiedzenia". Mam wrażenie, że gdyby nie przypadkowa wizyta w antykwariacie, nie byłoby mi dane poznać twórczości Lao She - jednego z najbardziej cenionych chińskich literatów. Stało się jednak inaczej i dzięki temu miałam okazję przeczytać ,,W cieniu świątyni wielkiego miłosierdzia" - zbiór 6 opowiadań z lat 1933-1935. Pierwsze dwa opowiadania charakteryzuje prostota - nie tylko formy, ale również treści. Ukazują one zwyczajne życie ludzi, nie brakuje w nich natomiast warstwy moralizatorskiej. Nie jest ona jednak nachalna, wręcz przeciwnie - autor na podstawie tych prostych historii pokazuje, że za złe uczynki spotyka człowieka kara, że każdy czyn ma swoje konsekwencje, generalnie, że bardziej opłaca się być człowiekiem dobrym, a nie złym, bo życie z wyrzutami sumienia nie jest proste. Trzecie opowiadanie różni się od wcześniejszych - powiedziałabym, że jest ono nawet nieco humorystyczne. Jego bohaterowie dalecy są od ideału, to raczej krętacze, którym zależy na zysku a nie dobrobycie ogółu, jednak w porównaniu do wcześniejszych historii, nie ponoszą za swoje czyny poważnych konsekwencji. Nastrój zbioru zmienia się od czwartego opowiadania, a ta zmiana widoczna jest już do samego końca książki. ,,Przyjaciel z dzieciństwa", ,,Okulary" i ,,Śmiercionośna włócznia", bo o tych tekstach mowa, mają charakter bardziej filozoficzny i egzystencjalny. Ukazują jednostkę mierzącą się z niezrozumiałymi emocjami, utratą czegoś, co dotychczas było zbędne, czego brak diametralnie zmienia życie, ostatecznie z tym, że czas przemija a to, co kiedyś wydawało się ważne, istotne i wspaniałe, wcale takie nie jest. Zapoznanie się z twórczością Lao She było ciekawą przygodą. Z chęcią przeczytałabym inne teksty autora, ponieważ mam wrażenie, że zbiór zaledwie 6 opowiadań nie oddaje w pełni kunsztu i umiejętności twórcy.