Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Autorka określa swoją książkę jako swoistą podróż sentymentalną. Wojaż odbył się w lipcu 2009 roku po terenach Białorusi. Pisarce towarzyszyła Margaret O'Brien de Lacy, blisko osiemdziesięcioletnia spadkobierczyni rodu. To właśnie jej wspomnienia wzbogacają rozdział o Zofii Żurakowskiej, pisarce międzywojennej zmarłej w 1931 roku. Autorka chce przypomnieć współczesnemu czytelnikowi czym są: „Patriotyzm i honor, dwa wycyzelowane przez cywilizację Zachodu pojęcia, które u progu XXI wieku wzbudzają wstydliwy niepokój – no bo takie tam zadęcie w wysokie tony, patos i blisko stąd zaraz do narodowego kiczu, do zaścianka, a wokół globalizacja, postmodernizm, relatywizm moralny i w ogóle Europa, którą trzeba gonić”. Zatem nim rozpędzimy się do biegu, pisarka chce żebyśmy spojrzeli w tył i zapoznali się bliżej z sylwetkami Wańkowicza, Reytana czy Sirmuntów. A oprócz tego żebyśmy dowiedzieli się jak żyli Polacy na Kresach. W jaki sposób musieli walczyć o zachowanie swojej odrębności narodowej, religii, a także, a może przede wszystkim, życia i zdrowia. I dotyczy to nie tylko lat wojny, lecz również okresu późniejszego. Walki z bolszewikami toczące się w latach dwudziestych ubiegłego wieku wyniszczyły polską inteligencję i rody szlacheckie. A powstanie republiki białoruskiej spowodowało nieustającą do dziś walkę o zachowanie polskości. Ta mądra, przemyślana książka nie ustrzegła się jednak błędów. Wiele jest literówek, ale są również błędy w datach, zamiast roku 1820 pojawia się 1920 itp. A poniżej dwa z bardziej czarujących błędów: „W okolicy przebywa żarliwy jezuita nawracający chłopów prawosławnych na grekokatolicyzm”; „Ordowie byli starą szlachtą osiadłą na Polesiu od prawnych czasów...”