Sally Prue

Rok 1939. Franz niedawno przeprowadził się z rodzicami z Berlina do Anglii. W nowym miejscu czuje się obco, a jego rówieśnicy nie odnoszą się do niego w przyjazny sposób. Nie ufa nawet własnym rodzicom, gdyż w jego głowie wciąż tkwią wspomnienia wydarzeń, które niedawno rozgrywały się w Berlinie. Przemarsze żołnierzy, tłum cisnący się na ulicy wokół zabieranych Żydów i Cyganów, dźwięk tłuczonych szyb w nocy tuż przed wyjazdem... A przede wszystkim pająki na czerwonym tle, wszędzie mnóstwo wielkich, czworonożnych pająków. Jedyną pociechą dla Franza są błonia, na których przebywa całymi dniami i obserwuje przyrodę, starając się w ten sposób zrozumieć prawa rządzące światem dorosłych. Obserwujący zamienia się w obserwowanego. Ktoś kryje się w gąszczu i nieustannie śledzi każdy jego ruch. Ktoś zimny, obcy i drapieżny. Nie zwierzę, ale też nie człowiek. Błonia zamieszkuje Plemię. W tym świecie króluje tylko jedna zasada: zrób wszystko, by przeżyć. Broń swojego terenu łowieckiego, walcz, nie oglądaj się na innych. Przetrwaj. Nic innego się nie liczy. Ale od czasu, gdy na błoniach pojawił się intruz, życie Edrin wywróciło się do góry nogami. Musi ciągle jeść, bo głód nie odstępuje jej ani na krok. Straszliwy głód, którego nie da się zaspokoić. Nieoczekiwanie jednak Edrin odkrywa, że ten obcy, budzący z początku niechęć i obrzydzenie, coraz bardziej ją intryguje… No dobrze. Zaznajomiliśmy się już mniej więcej z zarysem fabuły, ale to tylko powierzchnia. Teraz czas zajrzeć ciut głębiej i zastanowić się, o czym naprawdę jest ta książka. Mówi nam o inności, samotności i odrzuceniu, o silnych i słabych, a także o poszukiwaniu sensu życia i wyborze drogi, którą się chce podążać. A głównie o człowieku i jego naturze. O granicy między ludźmi a zwierzętami, którą tak łatwo można przekroczyć… Boleję nad tak niskimi ocenami dzieła Prue. W tej krótkiej książeczce, liczącej jedynie dwieście stron, zawarty jest przekaz, którego tak często nieraz brakuje w znacznie grubszych powieściach. Autorka zręcznie wykorzystała i związała czas akcji z wątkiem fantastycznym, ukazując wydarzenia poprzedzające wybuch wojny w bardzo pomysłowy sposób. Książka nie jest może pisana skomplikowanym i wyszukanym językiem, ale mimo to w odpowiednich momentach udało się uzyskać odpowiedni nastrój lekkiej grozy i tajemniczości. Zachęcam do przeczytania, bo może i Wam "Lodowa Pani" przypadnie do gustu. A nawet jeśli nie, z pewnością nie stracicie przy niej zbyt wiele czasu.