Cass R. Sunstein

Nie sądziłem, że dam się tak nabrać. Z przekąsem uśmiechnąłem się czytając w „Szumie” o efekcie zakotwiczenia. Bom właśnie uległ takiemu efektowi. Po „Pułapkach myślenia” Kahnemana. Które pochłonąłem niemal na jednym wdechu, książce wyśmienitej, dałem się skusić nazwiskiem autora i zakupiłem „Szum”. No przecież facet nie może napisać gniota, czyż nie? A jednak. Prawdą okazuje się po raz kolejny, że spółki autorskie rzadko są dobrym rozwiązaniem. Problem tzw. szumu w naszych osądach niewątpliwie jest tematem bardzo zajmującym, ale dlaczego go opisywać tak rozwlekle? Książka jest bardzo nierówna. Są fragmenty naprawdę ciekawe, ale nie brakuje rozdziałów naukowego wodolejstwa, teoretyzowania i powtarzania już podanych wcześniej informacji. Odniosłem wrażenie, że autorzy niekoniecznie dobrze się komunikowali między sobą pisząc kolejne partie książki. Gdyby wyekstrahować to, co naprawdę istotne, skondensować nieco treść, zostało by co najwyżej pół książki. I to, co mnie skrajnie irytuje we wszelkich książkach popularnonaukowych: drodzy autorzy, czytelnik sięgający po takie tytuły nie jest idiotą cierpiącym na Alzheimera. Nie trzeba mu co raz przypominać, że o tym czy owym to już się pisało w tym czy innym rozdziale i bez sensu opisywać, że o czymś innym to będzie się pisało kilka rozdziałów dalej. Czyżby autorzy mieli płacone za wierszówkę? To, co dodatkowo irytuje w tym opracowaniu, o czym już pisano w innej recenzji, to zupełny brak odnośników do przypisów. Gdybyż w przypisach były jedynie podane odnośniki do literatury, można by było to jeszcze jakoś zrozumieć. Ale w przypisach podano całkiem sporo informacji. Skakanie co chwila od tekstu głównego do przypisów i szukanie, czy akurat dany przypis to się do tego tekstu odnosi, czy też nie, to zakrawa na wydawnicze niechlujstwo. Ciekawe, czy to w polskim wydawnictwie ktoś wpadł na tak idiotyczny pomysł, czy też tak było w oryginale. Szczerze mówiąc trochę się wynudziłem. Książkę nabyłem w wersji klasycznej, ale sporą część odsłuchałem w audio. Może to i dobrze, bo w „papierze” mógłbym nie dotrwać do końca.