Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Wielka wyprawa na południe" jest już drugą książką pod egidą duetu McGregor & Boorman – relacją z wyprawy motocyklowej. Tym razem trasa wiodła ze Szkocji do Kapsztadu, czyli podróż po Afryce. Zastanawiałam się jednak czy w tej podróży chodzi o zobaczenie i przeżycie czegoś, czy bardziej o pohasanie sobie na motorachi ilość kilometrów. Wychodzi bardziej na to drugie. Więcej w tej książce narzekania na afrykańskie drogi (a raczej bezdroża),trudne warunki oraz opowieści o tym kto ile razy się wywrócił i co się zepsuło, niż relacji z tego, co Panowie zobaczyli. Podejście dla mnie trochę „trudne”. Wprawdzie aktorzy twierdzą, że podróż motocyklem to zupełnie coś innego, niż samochodem – jest się wtedy „bliżej” wszystkiego, umożliwia to doświadczanie tego, co się spotyka po drodze, ale ja jakoś specjalnie tego nie zauważyłam w tej relacji. Krajobrazy umykały mi w niej zbyt szybko: przed chwilą Siena, potem Rzym, za chwilę jesteśmy w Egipcie. Panowie gnali jak szaleni, zatrzymując się raczej okazjonalnie, bo trzeba było ciągle gdzieś „zdążyć”. Po co się tak spieszyć, po co ścigać z czasem? Tak była zaplanowana podróż – zresztą Ewan sam przyznaje, że coś tu sknocili - a ja mogłabym tu zacytować przysłowie abisyńskie: Pan Bóg dał Afrykańczykom czas, a Europejczykom zegarek. Owszem jest w tej książce kilka fajnych momentów. Taka wyprawa nie mogłaby się odbyć, bez wsparcia dla jakichś organizacji humanitarnych: tu jest to UNICEF oraz Riders – organizacja, która w Afryce dowozi lekarstwa na motocyklach. Aktorzy oczywiście spotykają się z tymi organizacjami i ich „podopiecznymi”: są to dzieci, które potrzebują edukacji, chorzy na AIDS, ofiary konfliktów plemiennych w krajach afrykańskich. Przejmujący jest fragment o problemie min przeciwpiechotnych w Etopii oraz relacja ze spotkania z dziećmi – ofiarami Josepha Kony’ego. Generalnie jednak odniosłam wrażenie, że – choć Ewan i Charley świetnie się bawili (o co trudno mieć do nich pretensje),to niewiele w tej Afryce zobaczyli, poza drogami. Rozczarowały mnie też zdjęcia, zamieszczone w książce – są jakieś takie „amatorskie” – mało co na nich widać, poza motorami i ewentualnie afrykańskimi dziećmi. Ta książka jest więc raczej dla entuzjastów motocykli, niż dla miłośników opowieści podróżniczych. Tym niemniej moja sympatia dla Ewana McGregora się nie zachwiała, bo okazuje się, że jest normalnym facetem, z rodziną, którą kocha i własnymi pasjami, nie mającymi nic wspólnego z blichtrem Hollywood’u.