Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie mam ostatnio szczęścia do polskiej grozy. I co prawda kilku godzin spędzonych z „Mrocznym dziedzictwem” nie mogę uznać za czas całkowicie zmarnowany, to jednak stwierdzenie, że to zbiór udany byłoby sporym wyolbrzymieniem. Jak to zazwyczaj z antologiami bywa - są teksty lepsze i gorsze. Tylko, że w przypadku tego zbioru niestety znacznie przeważają opowiadania co najwyżej przeciętne. Zbiór otwiera Jacek Piekiełko ze swoim „Taksydermistą” i nie ukrywam, że z tym tekstem wiązałam spore nadzieje, bo powieściowy debiut autora wspominam bardzo dobrze. A tu niespodziewanie - niemałe rozczarowanie, bo „Taksydermista” to nic innego jak przeniesiony w polskie realia Kingowski „Cmętarz zwieżąt”. I co prawda do językowej warstwy przyczepić się nie mogę, bo Piekiełko talentem pisarskim jak najbardziej może się pochwalić - to jednak jeśli chodzi o fabułę to dla czytelnika znającego klasyk Kinga będzie przewidywalnie, a przez to i nieciekawie. Według mnie autor poszedł tu o krok za daleko - inspiracja to jedno i jest jak najbardziej ok w literaturze, ale kopia niemal 1:1 nie mogła zakończyć się sukcesem. Reszta autorów, pomimo tak znamienitych nazwisk z naszego grozowego poletka jak Anna Musiałowicz czy Dawid Kain w większości też rozczarowuje. „Mroczne Dziedzictwo” zawiera takie teksty, które czyta się bez żadnych większych emocji i których fabuły już 5 minut po przeczytaniu nie jest się w stanie sobie przypomnieć. W tym gąszczu przeciętności pod sam koniec trafiają się opowiadania, które wprowadzają dawkę świeżości i co nieco ratują całą książkę. Świetny jest militarny horror Marka Ścieszka, standardowo nie zawodzi Marek Zychla (ale to już sprawdzona marka!). Jak zawsze u tego autora - jest oryginalnie, lekko zwariowanie i z humorem i jak na opowiadanie w zbiorze grozy przystało i tej nie zabrakło. Sporym pozytywnym zaskoczeniem jest, lekko mówiąc kontrowersyjne, i najbardziej osobliwe w tym zbiorze opowiadanie „Prezydłoń”. Tak, dobrze myślicie - tytuł nie jest przypadkowy. To momentami prześmieszna (chociaż dla niektórych zapewne bardziej obrazoburcza) opowieść osadzona w Smoleńsku z ofiarami katastrofy jako morderczymi zombiakami. Oczywiście pojawia się i Prezes i Beata, a i winy Tusk też zabraknąć nie mogło! A i jak mogłabym nie wspomnieć o wrakowisku zamienionym w kino plenerowe z seansami filmu o zwierzętach z najdłużej wyświetlaną - jakżeby inaczej - kaczką! Cudo! Na wyróżnienie zasługuje również mój kolejny autor-pewniak czyli Marek Świerczek. Jego „Przebudzenie” to bardzo solidnie napisana nawiązująca do klasycznych demonicznych motywów groza z paroma niesztampowymi rozwiązaniami. Nie do końca potrafię zrozumieć jakimi kryteriami kierowali się redaktorzy przy wyborze tekstów do tej książki biorąc pod uwagę że jej podtytuł brzmi „Antologia w hołdzie Jamesowi Herbertowi”, bo ducha prozy Herberta na próżno szukać w tych opowiadaniach. Z 13 autorów jedynie Marek Zychla nawiązuje do dzieł brytyjskiego pisarza. Srogo zawiodą się Ci co liczyli na nasze rodzime wariacje na temat „Szczurów”, „Mgły” (chociaż tu mamy Smoleńską „Prezydłoń, he he) czy „Nawiedzonego”. Dla mnie „Mroczne Dziedzictwo” to zbiór zero jedynkowy - opowiadania są albo do bólu przeciętne, albo jest ta nieliczna garstka, która zdecydowanie wyróżnia się poziomem. https://www.instagram.com/romyczyta