Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książkę profesora przeczytałam już jakiś czas temu i to na dodatek w oryginale. Jest to sprawozdanie z badań naukowych (!) prowadzonych przez amerykańskiego profesora psychiatrii na temat zjawiska pamięci poprzedniego życia. Ian Stevenson obrał sobie za życiowy cel zebranie i opisanie w możliwie obiektywny naukowo sposób jak największej ilości przypadków osób, które pamiętają swoje poprzednie wcielenia. Osobami takimi są najczęściej dzieci, które zwykle z czasem tracą wspomnienia dotyczące poprzedniego życia. Dzieci z racji natury swojej psychiki, są trudnym obiektem tego typu badań, stąd w książce pojawia się wiele nużących opisów dot. metodyki. Profesorowi udało się zebrać na wszystkich kontynentach kilka tysięcy takich przypadków, a wśród nich znalazły się bardzo niezwykle - osób które potrafią wskazać miasta, rodziny, domy i inne szczegóły z poprzedniego życia, których nie mogły znać z innego źródła. Dla mnie osobiście była to jedna z najbardziej fascynujących lektur jakie miałam okazję przeczytać, ponieważ od rodziców wiem, że jako dziecko również opowiadałam o swoim poprzednim życiu. Niestety wszystko co teraz wiem na ten temat pochodzi z opowieści innych, którzy nie pamiętają choćby imion i nazwisk w obcym dla nich języku o których mówiłam. Pomimo, że autor sam głęboko wierzył w wędrówkę dusz to nie narzuca czytelnikowi gotowych odpowiedzi. Wręcz przeciwnie, prezentuje przypadki pamięci poprzedniego życia pojawiające w wielu różnych religiach i kulturach (jednym z największych ograniczeń jest tutaj oczywiście niechęć dot. badania zjawiska wśród wyznawców religii negatywnie bądź sceptycznie odnoszących się do tego typu wspomnień). Jeśli czytelnik cierpi na modne ostatnio "uczulenie" na religię, to nie musi się obawiać tej lektury - mądrze i sprawiedliwie opisuje ona zjawisko, interpretację pozostawiając czytelnikowi. Tylko jak można interpretować zjawisko, które występuje na całym świecie, wśród wyznawców różnych religii? Niestety odpowiedzi na to pytanie ciągle jeszcze szukam. Książkę tą poleciłabym każdemu niedowiarkowi - choć przypuszczam, że jeśli ktoś nie chce szukać swojej duszy, to i tak jej nie znajdzie. Jest to dosyć niewygodna lektura dla katolików (jak np. ja),ponieważ dominująca w naszym kraju religia dość skromnie odnosi się do tego zjawiska, czy może nawet je lekceważy. Niemniej jednak, czuję się w obowiązku, żeby polecić tą lekturę każdemu. Naprawdę każdemu.