Beata Zabża

Czekałam na taką książkę od dawna, choć oczywiście na półce odleżała swoje. Przypomniała mi o niej niedawna lektura Pielgrzyma, kiedy okazało się, że nie chce mi się wychodzić z tematyki islamu. Ze szpiegowsko-sensacyjnej też, ale tu już potrzebne są książki na podobnym poziomie utrzymania napięcia. To tak na dobrą sprawę moja pierwsza publikacja - nie licząc nieudanego podejścia do Koranu kilka lat temu - na temat islamu, a kobiet w nim w szczególności. I do tej pory nie wiem, co o niej myśleć. Z jednej strony czytanie o kobiecie równej mężczyźnie wywoływało moje gromkie parsknięcia, a z drugiej przychodziła refleksja, że może oni rzeczywiście mają tak stworzoną doktrynę - ten ideał, który zapisano w księgach, hadisach, tudzież innych źródłach, a który w sferze ideału i dumnych haseł może pozostać. Wszak ustroje totalitarne wypisywały na sztandarach hasła przeróżne, więc dlaczego nie napisać w doktrynie islamu, że kobieta to taki sam człowiek jak mężczyzna? Zwłaszcza, że zaraz po przypomnieniu, że to kobieta też człowiek następowały tuziny napomnień o konieczności posłuszeństwa i nadrzędnej roli mężczyzny, przeczące wszystkiemu, co zapisano wcześniej. Pisać więc można wszystko, a czyny wyznawców - jak w każdej doktrynie religijnej, czy filozoficznej - mówią same za siebie. Zatem mniejszą uwagę zwracajmy na to, co piszą i głoszą, bacznie patrzmy na to, jak postępują, a wszystkiego się dowiemy. Samo życie. Plus za cytaty z Koranu, hadisy Proroka i ogólne zainteresowanie tematem na tyle, że będę dalej szukać lektur o tej tematyce. Olbrzymi minus za to, że choć pilnie wypatrywałam objaśnienia wersetu o polach uprawnych, nie doczekałam się go. A szkoda.