Louise-Elisabeth Vigee-Lebrun

Ostatnio mam nastrój na kobiece biografie i wspomnienia z dawnych lat (a nawet wieków). Zachęcona przez entuzjastkę historycznych kostiumów (przy okazji: świetny blog "La reine de retro" na blogspocie),obejrzawszy ponownie "Marię Antoninę" Copolli, ruszyłam na poszukiwanie tego zbiorku. Nie było to, wbrew pozorom, trudne. Nie spodziewałam się emocjonującej, wciągającej lektury. Wiadomo przecież, że w XVIII wieku,a i długo później, konwenanse i styl dominowały w zapiskach (swoją drogą podziwiam tamtych ludzi za zapał do pisania... wiem,że to był jedyny sposób komunikacji, ale i tak niektórzy sławni tamtych czasów pozostawili po sobie po prostu imponującą ilość korespondencji i wspomnień). Nie inaczej było z panią Lebrun. Spodziewałam się po prostu przeniesienia na moment w czar dawnej epoki. Chciałam poczuć zapachy, podziwiać suknie, posłuchać rozmów, pospacerować parkami. Dowiedzieć się jacy byli ci ludzie z portretów. Choć trochę się do nich zbliżyć. Niestety, autorka nie potrafiła mnie ugościć. Zbyt zajęta wymienianiem własnych zasług (pod pozorem niebywałej skromności) skupiała się na powierzchownych relacjach i przejawach czasów. Owszem, opisywała miejsca i ludzi ze szczegółami. Były to jednak opisy tak płaskie, że mimo iż (też będę skromna jak pani Vigee),dysponuję dość bogatą wyobraźnią, nie potrafiłam odmalować sobie w głowie żadnego obrazu. Bardzo doceniam fakt, że takie zapiski zachowały się do naszych czasów, szczególnie te kobiece, co stanowi swoisty ewenement. Mam za złe jednak znanej malarce, że nie dała się poznać. Nie odkryła ani rąbka swojej prawdziwej natury. Żegnam się z nią, niepocieszona.