Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ostrzegam, że piszę jako kobieta. Książka „Przez władzę do miłości” napisana została, przez Mistrza Uwodzenia. Radzi On mężczyznom jak podrywać kobiety. Momentami nie wiedziałam czy śmiać się czy zapłakać nad autorem. Książka wpisuje się w pewien pęd obowiązujący współcześnie, dziewczyna na jedną noc, wyjście na nowe łowy. Autor udziela szeregu wskazówek jak być myśliwym idealnym, jak oczarować kobietę swoją osobą/ Czytając książkę patrzyłam na te rady z perspektywy kobiety i z całą stanowczością mogę powiedzieć, że na żaden z nich się nie dałam złapać. Są one prymitywne, uwłaczają zarówno kobietom jak i mężczyznom. Sam proces trwający dwie godziny, polegający na przygotowywaniu się do wyjścia, rozbawił mnie do łez, gdybym usłyszała, że mój facet damuje się przez dwie godziny, układa włosy i robi manicure odprawiłabym go w jednej sekundzie, bo bałabym się, że będzie mi podkradał krem, pomijając żarty o zniewieścieniu. Z mojego punktu widzenia większość(bo nie wszystkie) rady są chybione, mężczyzna ma być tajemniczy, intrygujący a nie wyróżniać się z tłumu i pozować na Zdobywcę świata. Autor, nie tylko radzi jak zawiązać znajomość, porusza również temat tego, jak w związku być górą, pomijając fakt, że ma problem z konstruowaniem konsekwentnych akapitów, to na dodatek jego wizja związku, to raczej dominat jednej strony. Autor sugeruje, że najważniejsza jest władza, jak zresztą zawarł w tytule. To czy od władzy można przejść do miłości pozostawiam czytelnikom, bo moim zdaniem sam tytuł sugeruje, już że będzie to poradnik niesamowicie niskich lotów. Zarzuca się kobietom, że sięgają po czytadła, infantylne poradniki, aby w nich znaleźć receptę na szczęśliwe życie. Z mściwą satysfakcją pragnę zauważyć, że skoro mężczyzna napisał taką książkę, jest na nią popyt. Wprawdzie ma to być jedyna taka publikacja na rynku, co pozwala mniemać, że nie czeka nas armia mężczyzn podrywających według jednego schematu. Z drugiej strony jak wyczytałam w książce pewną inspiracją do jej napisana były kursy podrywania. Pozostaje krzyknąć „O tempora! O mores! Gdyby miało to jeszcze przysłowiowe ręce i nogi, nie miałabym nic przeciwko, ale jeśli te kursy przypominają książkę, to jestem przerażona, autor sugeruje, że najważniejszy jest szacunek, być może to tylko wrażenie, ale wydaje mi się, ze sam sobie przeczy. Uczucia towarzyszące lekturze były zdecydowanie negatywne, bo nawet jeśli początkowo ten żart może bawić, summa summarum, robił się nudny i niesmaczny. Być może dla Panów będzie to wyborna lekcja, napisana przystępnym językiem jakby rad udzielał dobry kumpel. Kumpel, który zadaje pracę domową, mająca na celu zdobywanie nowych umiejętności chociażby, aby móc zainteresować kobietę. Pozostawię to bez komentarza. Chociaż powinno być wspomniane, że na niektóre kobiety te sztuczki nie działają, ba! Wywrzeć mogą skutek odwrotny.