Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Dlaczego chcesz być gruba?" - to pytanie budzi wiele emocji. No bo jak to tak, pytać kogoś z nadwagą o takie rzeczy? Przecież to jest niezwykle chamskie i nie na miejscu! No i w ogóle skąd komuś mogło przyjść do głowy, że ktokolwiek CHCE być gruby?! Ano przyszło dlatego, że ten, kto jest gruby, ten (przynajmniej w większości przypadków)... rzeczywiście chce taki być. Wiem to z autopsji. Pytanie wstrząsnęło i mną. Przecież nie chcę być gruba. BMI mam w normie, nie mam nadwagi, ale to nie zmienia faktu, że chcę być chudsza. Marzę o wadze 55 kilogramów (gdzie BMI nadal będzie w normie),o smukłym, wysportowanym ciele... Więc jak ktokolwiek ŚMIE mi wmawiać, że CHCĘ być gruba?! Problem polega na tym, że taka jest prawda - ja naprawdę chcę. No bo przepraszam bardzo, kto pakuje mi do ust kolejną kostkę czekolady albo kanapkę? Nikt nie związuje mnie na krześle, nie wtyka we mnie nic na siłę. Ja to robię. Ja sama. Z całą tego czynu odpowiedzialnością i świadomością, że więcej mi nie potrzeba. Dorota Sanecka udowadnia, że większość ludzi, którzy nie mogą schudnąć (a często na tym się nie kończy, bo tyją coraz bardziej) jest uzależniona od jedzenia. Tak jak palacz, który słucha podszeptów z paczki w kieszeni, tak my, bez przerwy ciągniemy do lodówki. Jedzenie nas kontroluje, pochłania nasz umysł. Często czujemy się winni, słabi, przytłoczeni. A gdy się odchudzamy - wpadamy w euforię. To, jak się czujemy, zależy głęboko od naszej wagi. Możemy osiągać same sukcesy na polu zawodowym, mieć szczęście w miłości, a i tak będziemy mieli doła, bo nasza waga jest dla nas najważniejsza. Traktujemy swoje życie jako "próbę generalną", próbę przed momentem, w którym wyjrzymy na świat z nowego, odchudzonego ciała. "Wstydzisz się dwóch rzeczy: Tego, jak wyglądasz, i tego, że się wstydzisz. To są dwie największe tajemnice - jak i ile jesz, oraz jak się z tym czujesz." Pewnie jakbym nie miała podobnego problemu, to bym włożyła ten poradnik między bajki. Niestety przytoczone historie innych ludzi, obnażony mechanizm działania człowieka uzależnionego, wszystkie metody wypierania prawdy, a nawet tok myślenia podczas kolejnego stanu depresyjnego opisane przez Panią Dorotę dotyczą i mnie. Czytając tę książkę czułam się zarówno źle, jak i dobrze. Źle, bo czytałam o sobie samej. Nie powiem, że nie miałam łez w oczach w pewnym momencie, bo lektura o swoich słabościach trochę boli. Na szczęście, po niezbyt przyjemnych momentach, odzyskiwałam równowagę i zapał do działania. Chcę tutaj od razu zapobiec pewnym wiadomym komentarzom, jakoby uzależnienie od jedzenia było kolejną wymówką grubasów, by nie chudnąć. Nie. Uzależnienie od jedzenia to choroba, z którą TRZEBA walczyć i nie można machać na nią ręką. Osoby, które WIEDZĄ, że są uzależnione, powinny NATYCHMIAST zacząć próbować zrobić coś ze swoim życiem. W przeciwnym wypadku skutki będą opłakane, a niedopinanie się w kolejne spodnie będzie najmniejszym problemem. "Twoim celem od dziś nie jest wygranie walki z jedzeniem, ale jej uniknięcie, bo jeśli zaczniesz walczyć – z jedzeniem i sama ze sobą – to przegrasz." Ja sama, opierając się na poradach z tej książki, chcę wyjść z nałogu. Zaczynam z grubej rury i zaczynam od dzisiaj. Koniec czekania na lepsze jutro, koniec chowania się po kątach i płaczu, że ludzie to są wredni, bo oceniają przez pryzmat tuszy. Życie ma się tylko jedno, a jedzenie ma nas utrzymać przy życiu, a nie kontrolować każdą naszą myśl i działanie. Wszystkim tym, którzy wiedzą, że mają problemy z jedzeniem, polecam tę książkę. Nigdy nie spodziewałabym się, że coś równie cienkiego i tak słabo promowanego może zawierać w sobie tyle mądrości. Temat przewodni całego poradnika można streścić w jednym zdaniu: Odchudzanie zaczyna się w głowie! Mam nadzieję, że niektórzy z Was znajdą w sobie moc, by w końcu schudnąć i wagę utrzymać (może właśnie dzięki temu poradnikowi?),a wszystkich Was proszę o wsparcie dla mnie. Lato idzie, trzeba wrócić do formy i nie pozwolić jedzeniu przejąć kontroli.