Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Pozycja ciekawa ze względu na fakt, że napisana przez obserwatorkę przełomowych momentów w historii Europy. I choć opinie autorki są bardzo subiektywne, to na pewno interesujące jest, że na posągowe postacie takie jak Napoleon, książę Poniatowski, Talleyrand, czy car Aleksander I możemy spojrzeć jakby z zupełnie prywatnej perspektywy, nie tylko przez pryzmat ich dokonań. Z relacji autorki mamy okazję dowiedzieć się jak się zachowali na co dzień, jaki był ich sposób bycia, co myśleli o nich współcześni im ludzie, a także co nieco o ich słabostkach. Co do wojen napoleońskich, książka pokazuje także ich drugie oblicze, a którym raczej milczą podręczniki szkolne: w czasie kiedy na wschodzie toczyły się krwawe walki, w Warszawie toczyło się normalne życie towarzyskie łącznie z balami i wszelkimi atrakcjami, dostępnymi zebranej tam śmietance towarzyskiej. Jedni wiec oddawali życie walcząc w interesie Napoleona, inni się bawili (choć czasem w ponurych nastrojach i wbrew sobie, jak zaznacza autorka, będąca uczestniczką owych imprez). Przyznaję, że niektóre sformułowania, czy zachowania autorki (szczególnie te odnoszące się do świeżo poślubionego małżonka i jego rodziny) tchną naiwnością i wymagają pewnego dystansu oraz spojrzenia spod przymrużonych powiek. Dla mnie, czytelniczki pozycji sprzed 200 lat brakuje mi w książce opisów realiów codziennego życia i ówczesnych sposobów radzenia sobie bez udogodnień, jakie znamy dzisiaj. Cóż, podejrzewam, że takie rzeczy wydały się autorce dość nudne i za bardzo przyziemne, żeby je uwieczniać w swoich wspomnieniach, ale z perspektywy czasu fajnie byłoby o tym poczytać.