Adam Heydel

Nieczęsto przedstawiam sylwetkę autora książki, ale Adam Heydel to postać, która na to zasługuje, zważywszy na jego niezwykły heroizm. Na początku listopada 1939 roku przedwojenny profesor zwyczajny ekonomii wraz z innymi naukowcami Uniwersytetu Jagiellońskiego został przetransportowany do niemieckiego obozu w Saschsenhausen, skąd zwolniono go 8 lutego 1940. Następnie za działalność konspiracyjną, razem z grupą współtowarzyszy w niedoli, trafia do więzienia w Skarżysku. Niebywała koincydencja sprawia, że komendantem policji był tamże niejaki von Heydel. Stwierdziwszy, iż najprawdopodobniej obaj pochodzą z tej samej saskiej rodziny, usiłował przekonać polskiego profesora do podpisania tzw. Volkslisty, która upoważniałby go uruchomienia swoich wpływów, dzięki czemu Adam Heydel zachowałby życie. Polski ekonomista zaś rzekł: „Niestety, nie mogę tego zrobić, gdyż nic mnie nie łączy z narodem niemieckim”. Decyzji ostatecznie nie zmienił. Zmarł 14 marca 1941 roku w obozie w Oświęcimiu, jak wszyscy według urzędowego oświadczenia, z powodu „niewydolności serca”. Profesor zwyczajny UJ, wraz ze szkołą krakowską, był zdecydowanym apologetą austriackiej szkoły ekonomii. Dostrzegał daleko posunięte dążności etatystyczne w II Rzeczypospolitej. W logiczny sposób krytykował absurdalność płacy minimalnej, ceł czy monopolów państwowych. Płaca minimalna naturalnie powoduje zmniejszenie popytu na pracę, zaś cła oraz monopole państwowe wyższe ceny dóbr, najczęściej konsumpcyjnych, które uderzają w najprostszych ludzi. Konstatował, że opodatkowanie w II Rzeczypospolitej jest zdecydowanie zbyt wysokie i niekorzystnie wpływa to na powiększanie zasobów oszczędnościowych rodaków, bądź co bądź, pierwszego ogniwa w procesie bogacenia się. Wydatki państwowe powinny zostać drastycznie ograniczone, albowiem z punktu widzenia alokacyjnego są niekorzystne dla gospodarki, zubażają obywateli oraz wypaczają rzeczywiste potrzeby gospodarcze ludności. Fundamentem życia gospodarczego były, są i zawsze będą wydatki prywatne. Próba ich ograniczenia to prosta droga do despotycznego a nawet totalitarnego państwa. Ponadto, czuć po trosze ciągłość instytucjonalną, gospodarczą tudzież państwową między II a III Rzeczypospolitą.