Stephen Law

To m.in. od tej ksią­żecz­ki (chy­ba z bib­lio­te­ki miej­skiej) za­czę­ła się mo­ja przy­go­da z fi­lo­zo­fią w wie­ku 12–13 lat. Tak jak by­ło wspom­nia­ne: Law świet­nie po­ka­zu­je, że fi­lo­zo­fia nie jest ani a­ka­de­mic­ką mnie­ma­no­lo­gią, ani pseu­do­psy­cho­lo­gicz­nym al­bo pseu­do­po­e­tyc­kim eg­zal­to­wa­niem się o sen­sie ży­cia. To jest re­flek­sja nad bar­dzo kon­kret­ny­mi pro­ble­ma­mi i au­tor za­czy­na od do­bit­ne­go przy­kła­du: od kwes­tii we­ge­ta­ria­niz­mu i we­ga­nizmu. Przez róż­ni­cę ję­zy­ko­wą je­den roz­dział mo­że się wy­da­wać dziw­ny pol­skie­mu czy­tel­ni­ko­wi. Ang. „the same” oz­na­cza i „ten sam” (toż­sa­mość nu­me­rycz­na),i „ta­ki sam” (toż­sa­mość ja­koś­cio­wa). Dla­te­go prob­lem „Czy da się wejść dwa ra­zy do tej sa­mej rze­ki” wy­da­je się fik­cyj­ny. Mi­mo to roz­dział uczy o waż­nych po­sta­ciach jak He­rak­lit i Witt­genstein. W os­tat­nim roz­dzia­le Law po­ru­sza prob­lem Bo­ga i mo­im zda­niem po­wta­rza nag­min­ny błąd w ro­zu­mie­niu ar­gu­men­tu kos­mo­lo­gicz­ne­go. Przy od­po­wied­nich de­fi­nic­jach py­ta­nie „co stwo­rzy­ło Bo­ga” nie ma sen­su, a sła­bość arg. kos­mo­lo­gicz­ne­go le­ży gdzie in­dziej: w za­sa­dzie ra­cji do­sta­tecz­nej al­bo w roz­róż­nie­niu przy­god­noś­ci od ko­niecz­noś­ci. Scho­pen­hau­er ro­zu­miał to przy­naj­mniej częś­cio­wo, a Rus­sell (przy­naj­mniej na e­ta­pie pi­sa­nia „Dla­cze­go nie jes­tem chrześ­ci­ja­ni­nem”) – nie. Mi­mo tych u­chy­bień po­le­cam każ­de­mu, na­wet dzie­ciom. Chęt­nie prze­czy­tam II część.