Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Przyjemna książka napisana ku pokrzepieniu serc. Pełna nadziei i wiary, a przede wszystkim optymizmu. Pomimo osobistych dramatów, które dotknęły Autorkę, zachowuje ona pogodę ducha. Nie znajdziemy więc tutaj narzekania, użalania się nad sobą, skarżenia na swój los, pretensji do świata, potrzeby współczucia czy wręcz litości ludzi. Lisa mimo wszystko jest pogodną, czerpiącą garściami z życia, szczęśliwą kobietą. Jej radość życia wręcz bije z opowiadanej historii. Nie doszukujmy się jednak w relacjonowanych zdarzeniach jakiegoś oryginalnego stylu, wyszukanych porównań czy kwiecistego języka. Książka jest w końcu pisana przez amatorkę, która chce jedynie streścić nam historię swojego życia. Guz mózgu, anoreksja, bulimia, gwałt, rak piersi, depresja, aborcja i koniec końców utrata wzroku. Trudno wręcz uwierzyć, że tyle nieszczęść przydarzyło się jednej osobie. Lisa stawiła wszystkim przeciwnościom czoło i jest przykładem człowieka, którego heroiczna walka przyniosła owoce- miłość, dziecko czy wreszcie ukochany pies. W tekście próżno doszukiwać się moralizatorstwa lub wskazówek jak żyć. Książka została raczej napisana by udowodnić, że nie ma rzeczy niemożliwych, zwłaszcza gdy się bardzo tego pragnie. By pokazać co jest tak naprawdę w życiu ważne, czego może w pogoni dnia codziennego nie zauważamy, a w szczególności, że z każdej beznadziejnej sytuacji jest jakieś wyjście. I wreszcie, że po burzy zawsze wychodzi słońce. Niech jej historia będzie dla nas inspiracją, a jej postawa wzorem do naśladowania.