Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Arystotelesowska koncepcja dobra i zła, to koncepcja, gdzie dobro nawiązuje do starej koncepcji religijnej definiowanej jako trafienie w cel. Po grecku grzech (hiartia) oznacza nietrafienie w cel. Dobrem więc jest to, co właściwe, to, co trafiło w sedno. To, co jest niedomiarem lub nadmiarem, to zło. Judaistyczna koncepcja wyraźnie oddziela światło i dobro od ciemności i zła. Jednocześnie czyni Boga pełnią dobra a zło jest wynikiem buntu Aniołów, który zrodzony z pychy (non serviam) ale i poczucia wyższości, pchnął je ku zatraceniu. Rozdział między Bogiem a szatanem jest ostateczny i wieczny. Gnostycy wybierają drogę dualizmu. Boga i szatana nie łączy nic od samego początku aż po kres. Gnoza to ten rodzaj poznania i wiedzy inicjacyjnej, oświecenia, wtajemniczenia, który daje człowiekowi poznanie Boga, świata duchowego. Trzeba oddzielić więc gnozę od gnostycyzmu, który jest jednym z wielu kierunków i wielu szkół, które powstały w Egipcie, Syrii i Iranie. Gnoza obecna jest już w starożytności. Filozofowie greccy w swym poszukiwaniu prawdy postawili rozum na piedestale, rozum, dzięki któremu możliwe jest prawdziwe poznanie. Oto Heraklit pisze: sprzeczność przynosi zgodę. Z niezgody powstaje najpiękniejsza harmonia. Swoją przygodę z gnozą ma również, mocno się jednocześnie przed nią broniące, chrześcijaństwo, które też stworzyło swoją gnostyczną ewangelie według Tomasz. Współcześnie gnoza znajduje swoich sojuszników wśród ruchów wolnomyślicielskich od wolnomularstwa począwszy a skończywszy na ruchach ezoterycznych, spirytystycznych. Czym do siebie przyciąga, czym wabi? Odrzuca wszelki dogmatyzm, oferuje bezwarunkową wolność myślenia i poznania, proponuje bezzałożeniowe, alternatywne interpretowanie świata. Kusi oświeceniem, które da szczęście, jakim jest władza rozumu. Ta książka wciąga i rewelacyjne prowadzi po meandrach arcyciekawego zagadnienia.