Robert Wójcik

Robert Wójcik — podróżnik, pomieszkiwał w USA, Wielkiej Brytanii, Francji i Niemczech. Ale najbardziej ukochał polskie Bieszczady z ich monumentalną ciszą i wszechogarniającym wszystko spokojem. Pan Wójcik pisze dużo. W jego twórczości przewijają się doświadczenia pokolenia wychowującego się na „socjalistycznym” podwórku — chłopaka, od dzieciństwa obowiązkowo radzącego sobie ze zjawiskiem dorosłości wieku dziecięcego, kiedy polskie osiedla w czasach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych pełne były gromady umorusanych dzieciaków bawiących się nie wiadomo w co do późnych godzin wieczornych bez żadnego dozoru zapracowanych rodziców. Do tego atmosfera robotniczego osiedla niekoniecznie wielkiej aglomeracji miejskiej. Sam twierdzi o sobie, że był trochę tzw. dzieckiem ulicy, trochę ministrantem, trochę chuliganem i trochę zwykłym chłopakiem. Pewnie ta dziwna mieszanka wykształciła w nim tę pisarską wrażliwość, pozwalającą mu eksponowanie swoich marzeń poprzez pisanie. To, co go ukształtowało spowodowało również, że trzeźwo i realnie spogląda na doczesność i w taki sam sposób traktuje religię. Pan Wójcik twierdzi, że należy mieć dystans do religii, polityki i pieniędzy. Stąd to jego umiłowanie przyrody i prostych, jasnych układów międzyludzkich. Ma bardzo autoironiczne poczucie humoru.