Ronnie O'Sullivan

W przeciwieństwie do autobiografii Steve'a Davisa to nie jest pozycja tylko i wyłącznie dla gorliwych fanów snookera. Ronnie jest na tyle barwną i rozpoznawalną osobowością, że Running może być dość interesująca również dla osób, które snookera oglądają bardzo okazjonalnie. Snooker jako taki nie jest głównym tematem tej książki i raczej o samym snookerze i jego historii niewiele się dowiemy. Ta książka to raczej taka auto-psychoterapia faceta, który nie miał w życiu łatwo i robił wszystko, żeby łatwo nie było a snooker tylko się przewija między rozdziałami. Ronnie pisze sporo i szczerze o swojej zrypanej psychice i relacjach z rodziną, dużo o bieganiu (biegacze będą zadowoleni) i trochę o snookerze, ale raczej opierając się na emocjach do tego sportu. O historii snookera nie dowiemy się za wiele. Mimo tego tematy snookerowe są najjaśniejszą stroną tej książki, gdyż opierają się o naprawdę ciekawe i śmieszne anegdoty szczególnie, że O'Sullivan to (w środowisku snookerowym) taki klaun na pogrzebie. Sama książka jest mocno nierówna. Początek fajnie się czyta, środek jest mocno psychologiczny, pełen frazesów i nawet poddałem się na chwilę czytając, ale na szczęście kończy się dość zabawną i optymistyczną końcówką. Książka jest napisana bardzo luźnym językiem i Ronnie nie owija w bawełnę i również dlatego, mimo wszystkich niedociągnięć, polecam tę książkę.