Claudie Fayein

Kiczowata okładka rodem z kryminałów za 5 gr., wulgarnie płytki podtytuł książki niczym hasło pseudo artykułów z „Faktu” czy innego „pudelka” ma się zupełnie nijak do treści wypełniającej tą książkę. Książka jest relacją francuskiej lekarki, która w początkach lat 50-tych wyjechała do Jemenu na dwuletni kontrakt. Ten region świata 70 lat temu był zupełnym tzw. trzecim światem a Jemen był takim światem do kwadratu. Wyjątkowo konserwatywna monarchia skutecznie zamykała się na kontakt ze światem zewnętrznym, że dla Europejczyków była to w całości „terra incognito”. Skutkowało to zupełnym brakiem zdobyczy cywilizacyjnych współczesnego świata jak chociażby elementarnej opieki medycznej i dostępu do lekarstw. Autorka książki szczerze wyznała, że nie podjęła się tego wyjazdu z jakiś altruistycznych pobudek ale dla zaspokojenia ciekawości świata. W tym czasie kiedy pojawiła się w Jemenie biali ludzie był zupełną rzadkością. W trakcie swojej praktyki lekarskiej miała sposobność zaobserwować ludzi, zwyczaje i miejsca, których ludzie Zachodu wcześniej nie mogli zobaczyć. W tym feudalnym społeczeństwie, gdzie religia i jej nakazy były nadrzędnym prawem dla ludzi, gdzie istniało najnormalniejsze w świecie niewolnictwo, klasowe podziały społeczne i majątkowe. Ludzie bardzo biedni i ciemni. Jednocześnie pełni serdeczności, dumni i pogodzeni ze światem w jakim żyli bo innego po prostu nie znali. Można było już wtedy zaobserwować pierwsze oznaki zmian i poprawy warunków bytowych. Imam Jemenu dysponując ograniczoną pulą środków miał do wyboru albo zainwestować je ku poprawie bytu przyszłego pokolenia albo ulżeniu doli obecnego. Wybrał to pierwsze co zostało przez autorkę sportretowane na pokładzie szpitala. Gdzie chorzy nie byli ani leczeni ani specjalnie karmieni. Cierpiący na choroby które mogły być zwalczane tylko deficytowymi lekarstwami. Zostawiono ich tam aby dochodzili swego kresu i nikt się tym nie interesował. Ale jednocześnie był budowany zupełnie nowy szpital, spełniający standardy swoich czasów i który był pod szczególna opieką władz. Francuska lekarka miała sposobność zetknąć się z najwyższą muzułmańska arystokracją z książętami i ich pałacami na czele. A tam miała możność wglądu w obyczajowość muzułmańską i to, co najbardziej elektryzuje ludzi zewnątrz, życie w haremie. Opis tego światka jest daleki od potocznego jego wyobrażenia. Jest to środowisko bardzo konserwatywne, pruderia kobiet jest posunięta do absurdu. Jest to świat intryg i wielkiej obłudy wykonaniu kobiet, które nie umieją czytać ani pisać i niewiele wiedzą o świecie zewnętrznym. Wydawały się zadowolone ze swego losu, a na możliwość rozmowy z francuską panią doktor to interesowały się głownie praskimi butikami. Jednak główna praca autorki książki sprowadzała się do pomocy zwykłem prostym ludziom. Którzy zgłaszali się od jej gabinetu ze wszystkimi możliwymi ciężkimi schorzeniami na które nie miała ani sprzętu ani leków ani kompetencji by tym ludziom pomóc. Chorzy jednak udawali się do niej po ostatnią nadzieję. Z opisu pani doktor widać, że Arabowie bardzo kochają dzieci i niezwykle dbają o wszystkich członków rodzinny. Pewien ojciec jechał całą noc konno przez pustynię ze swoim synkiem zawiniętym w szal na plecach, który się śmiertelnie dusił. Nie można było mu pomoc bez lekarstw i specjalistów ze sprzętem. Jakaś uboga rodzinna z gór, przyniosła w improwizowanej lektyce przez dziesiątki kilometrów bardzo starą kobietę z przenoszoną chorobą na którą nie było już ratunku. Na ogół ludzi mieli świadomość swojego beznadziejnego stanu i swojego nie do pozazdroszczenia losy gdy umierali na nieznane im i nie leczone choroby nie wiedzące często ile w ogóle mają lat.